Previous Lesson -- Next Lesson
4. Matiasi zgjidhet në vend të Judës mëkatarit (Veprat 1:15-26)
VEPRAT 1:15-20
15 Dhe në ato ditë Pjetri u ngrit në mes të dishepujve (gjithsej numri i emrave të mbledhur ishte rreth njëqind e njëzet) dhe tha: 16 "Vëllezër, duhej të përmbushej ky Shkrim, të cilin Fryma e Shenjtë e kishte thënë më parë me anë të gojës së Davidit në lidhje me Judën, i cili u bë udhërrëfyes i atyre që arrestuan Jezusin; 17 sepse ai ishte numëruar me ne dhe mori pjesë në këtë shërbesë". 18 (Tani ky burrë bleu një arë me pagën e paudhësisë; dhe, duke rënë kokëposhtë, u hap në mes dhe i dolën jashtë të gjitha të brendshmet. 19 Kjo iu bë e njohur të gjithë banorëve të Jeruzalemit, saqë ajo arë në dialektin e tyre është quajtur Akel Dama, domethënë fusha e gjakut.) 20 Sepse në librin e Psalmeve është shkruar: "Banesa e tij qoftë e shkretë dhe askush mos banoftë në të". dhe "Tjetërkush e zëntë detyrën e tij".
Komuniteti i gjallë i dishepujve të Jezusit u trondit për disa ditë nga dy ngjarje të frikshme. Dishepujt u shtynë nga vdekja e Mjeshtrit të tyre në kryq për të shpenguar të gjithë njerëzit, gjë që ishte e dhimbshme për ta. Në të njëjtën kohë u tronditën nga vetëvrasja e Judës në dëshpërimin e tij për shkak të tradhtisë së tij. I pari kishte të gjithë plotësinë e Hyjnisë që banonte në të trupërisht dhe tjetri ishte i pushtuar nga djalli që hyri në të. I dashur vëlla, zgjidh rrugën tënde. Dëshiron të sakrifikosh jetën tënde për hir të Frymës së Perëndisë për shumë mëkatarë, apo dëshiron të vdesësh mëkatar, i pashpresë dhe i frikësuar nga gjykimi i zemëruar i Perëndisë?
Mëkati i Judës la një vend bosh në kolegjin e apostujve. Ata ishin shuguruar dymbëdhjetë nga Zoti, me qëllim që t’u predikonin dymbëdhjetë fiseve të kombit të tyre, të cilët Zoti do t'i gjykojë në Ditën e Fundit nëse nuk besojnë. Kështu takuan dhe zgjodhën një nga ndjekësit besnikë të Jezusit, një dëshmitar okular për të zënë vendin e Judës. Mblodhën rreth njëqind e njëzet burra që njiheshin, u takuan për lutje dhe pritën Premtimin e Atit. Çfarë takimi i mrekullueshëm!
Pjetri qëndroi në mes të tyre për të kryesuar mbledhjen. Të gjithë e njihnin si mohuesin e Krishtit dhe e treguan sinqerisht mohimin e tij në katër ungjijtë, por e dinin gjithashtu se Jezusi e fali dishepullin e tij, i cili tregoi një shpirt të penduar, të gjitha mëkatet e tij dhe e konfirmoi atë si udhëheqësin e tyre pas ringjalljes së tij nga të vdekurit. Kjo ishte një provë e dukshme e pranisë së shpirtit të së vërtetës në kishën primitive. Ata nuk e lajkatuan mohimin e më të madhit prej tyre dhe as nuk e anashkaluan atë. Në të njëjtën kohë, shpirti i dashurisë u bë i qartë tek ata, sepse pranuan t'i besonin atij kopenë. Sa e habitshme! Ja ku qëndron në mes të takimit të madh, pa asnjë kompleks. Ai mund të kishte thënë: «Jam i sigurtë se Krishti më ka pranuar mua mëkatarin më të madh, më ka pastruar nga të gjitha mëkatet e mia dhe më ka ngarkuar mua dishepullin e dështuar t'i shërbej atij.» Pjetri nuk foli më në emrin e tij, as nuk veproi për veten e tij, por gjithçka që punoi dhe foli ishte për lavdërimin e Zotit të tij të gjallë.
Pjetri nuk foli si dikush që kishte epërsi mbi të tjerët, si peshkop apo papë, por u ngrit dhe foli ashtu siç u flet një plak pleqve të tjerë. Ai i thirri njerëzit vëllezër, sepse Perëndia është Ati i tyre. Nuk ka titull më të madh në qiell dhe në tokë se ky titull unik, "vëlla", si shenjë e marrëdhënies në familjen e Perëndisë.
Dishepujt, duke u lutur dhe duke medituar, menduan për fundin e Judës, i cili u bë një udhërrëfyes për armiqtë e Perëndisë, duke e dorëzuar me mjeshtëri Krishtin e drejtë në duart e të padrejtëve. Dishepujt kujtuan ditët që kaluan në shoqëri me Judën në bashkësinë e Jezusit. Juda ishte një personat e brendshëm të mbretërisë së Perëndisë. Ai mori nga Zoti i tij një thirrje, një detyrë dhe një autoritet dhe i shërbeu Perëndisë me dishepujt e tjerë për një periudhë kohore.
Megjithatë, ky Judë i donte paratë dhe sipas Lukës ai nuk e refuzoi ryshfetin e paudhësisë, por më në fund e mori. Ai donte t'i siguronte qetësi shpirtit të tij të trazuar dhe për këtë arsye bleu një fushë të gjerë jashtë qytetit. Por nuk pati prehje, pasi kishte ndjerë në ndërgjegjen e tij goditjet e kamxhikut të Zotit dhe ishte i pashpresë në akuzat e djallit që e përndiqnin. Për pasojë, vrapoi dhe u vetëvar duke vrarë veten. Litari me të cilin u var u nda dhe trupi i tij gjysmë i varur ra nga pema në një shkëmb të thepisur, i cili hyri në trup dhe bëri që barku t'i shpërthejë dhe zorrët t'i derdheshin jashtë. Luka shkruan si një mjek, duke kuptuar nga përvojat e tij se si dukej një skenë kaq e tmerrshme.
Të gjithë banorët e Jeruzalemit e dëgjuan këtë lajm dhe ndjenë zemërimin e Perëndisë kundër këtij tradhtari. Ata u larguan nga kjo fushë, sepse ishte e lagur nga gjaku i mallkuar.
Perëndia e kishte njohur tashmë mëkatin e tradhtisë tek i ligu dhe e paralajmëroi disa herë në predikimet e tij, por paralajmërimi ishte i kotë, sepse Juda preferoi fuqinë e parave për të siguruar jetën e tij sesa fuqinë e Zotit të tij të gjallë dhe për këtë arsye ai humbi si pjesën e tij qiellore, ashtu edhe fushën e tij tokësore. Detyra e tij para Zotit u transferua në një tjetër dhe shtëpia e tij e sapoblerë u shkretua. Muret e saj u shkatërruan dhe lakuriqët e natës u vendosën në të.
Dishepujt ishin thellësisht të frikësuar, sepse në Darkën e Fundit nuk ishin të sigurtë për veten e tyre, kur Krishti u zbuloi atyre se njëri prej tyre do ta tradhtonte. Secili prej tyre e pa veten të përshtatshëm për të. Për më tepër, në lutjet e tyre të përbashkëta kuptuan se Fryma e Perëndisë kishte parashikuar rrugën e tradhtarit. Megjithatë, i Shenjti nuk e çoi tradhtarin në mëkatin e tij, sepse Zoti e ka pajisur çdo njeri me vullnet të lirë dhe asnjë njeri nuk detyrohet të mëkatojë. Juda e ngurtësoi zemrën ndaj dashurisë së Krishtit dhe vdiq në mallkimin e Perëndisë. Kjo është ajo që Fryma e Shenjtë paratha një mijë vjet më parë nëpërmjet Davidit (Psalmet 69:26; 109:8).
Vëlla i dashur, mos e ngurtëso zemrën tënde kundër tërheqjes së Frymës së Perëndisë, por pajtohu që i Shenjti të të çlirojë nga dashuria për para dhe të të udhëheqë për të sakrifikuar dhe për t'i shërbyer atij. Mos kërkoni pasuri, begati, nder, dinjitet dhe autoritet për veten tuaj, por kërkoni përulësi, kënaqësi, butësi dhe thjeshtësi, ashtu si Jezusi dhe dishepujt e tij jetuan të varfër në para dhe të pasur në Frymën e Perëndisë.
LUTJE: O Zot, më fal dashurinë time për paratë, egoizmin tim dhe lakminë time. Më shenjtëro që të mund t'i shërbej emrit tënd dhe besoj në sigurimin tënd hyjnor. Fryma jote le të mbushë shpirtin tim dhe të gjithë vëllezërit e mi, që të qëndrojmë në dashurinë tuaj dhe të mos biem kurrë në asnjë mallkim. Amen.
PYETJA:
- Çfarë mësuat nga vdekja e Judës?