Mobile device - Print - Bottom

Previous Lesson -- Next Lesson

b) Sikur shpëtimi i besimtarëve johebrenj të nxiste xhelozi te bijtë e Jakobit (Romakëve 11:11-15)

---

ROMAKËVE 11:11-15
11 Unë them, pra, a u penguan ata që të rrëzohen? Sigurisht që jo! Por me anë të rrëzimit të tyre, për t'i nxitur ata në xhelozi, shpëtimi u ka ardhur johebrenjve. 12 Tani nëse rënia e tyre është fitim për botën dhe pakësimi i tyre fitim për johebrenjtë, sa më tepër do të jetë mbushullia e tyre! 13 Sepse unë po ju flas juve johebrenjve; duke qenë se jam apostull i johebrenjve, unë e nderoj shërbesën time, 14 në qoftë se mund të provokoj në ndonjë mënyrë xhelozi ata që janë mishi im dhe të shpëtoj disa prej tyre. 15 Sepse, nëse refuzimi i tyre është pajtim për botën, çfarë do të jetë ripranimi i tyre përveçse kalimi prej vdekjes në jetë?

Pali e donte kombin e tij ashtu siç i donte vëllezërit dhe motrat e tij të gjakut. Ai nuk mendoi se Perëndia do t'i ndëshkonte vetëm për shkak të mosbindjes së tyre dhe refuzimit të Jezusit, por pranoi se refuzimi i njerëzve të zgjedhur të besëlidhjes së vjetër krijon, në të njëjtën kohë, një përzgjedhje të re nga kombet e papastra. Rënia e judenjve u ofroi jobesimtarëve johebrenj një mundësi unike për të mbajtur shpëtimin, i cili ishte përgatitur që më parë dhe për ta marrë këtë shpëtim nëpërmjet besimit të tyre në Krisht.

Kjo përhapje e shpëtimit midis johebrenjve nxiti xhelozi te bijtë e Jakobit; dhe Pali pa në mes të kësaj xhelozie flakëruese në zemrat e judenjve një faktor pozitiv, që ata të mund të kuptonin se të papastërtit jetojnë në praninë e Krishtit, marrin pajtimin me Perëndinë, mbushen me gëzimin e Frymës së Shenjtë dhe i duan armiqtë e tyre. Atëherë bijtë e devotshëm të Abrahamit mund të kuptojnë se të varfërit dhe të refuzuarit kanë trashëguar diçka, jo nga kultura e tyre, por drejtpërdrejt nga Perëndia. Pali dëshironte që ata hebrenj rebelë dhe të vetëkënaqur të ishin xhelozë për jobesimtarët që ishin rilindur dhe të kuptonin se bekimet e Abrahamit, Isakut dhe Jakobit banonin në ta. Ai donte që njerëzit e tij të ndryshonin mendje dhe të vendosnin të merrnin pjesë në trashëgiminë e tyre, e cila u realizua tek të huajt. Në këtë kuptim, Krishti u tha dishepujve të tij: “Ju jeni drita e botës… Le të shkëlqejë drita juaj para njerëzve, që të shohin veprat tuaja të mira dhe të lëvdojnë Atin tuaj në qiej” (Mateu 5:14-16).

Pali përfundoi planin e tij të predikimit për judenjtë dhe tha: Nëse thyerja e judenjve do të bëhej një burim bekimi për të përbuzurit dhe nëse pakësimi i tyre në një mbetje të shenjtë do të rezultonte në shpëtimin e turmave të johebrenjve, sa më tepër kthimi i tyre do të shumëfishonte shpërthimin e bekimit në mbarë botën! Nëse të gjithë hebrenjtë do të besonin në Krishtin, fuqia e besimit të tyre dhe thellësia e ndjenjave të tyre, do të krijonin një energji predikimi në botë dhe burime të gjalla uji në shkretëtirat e botës sonë, duke i bërë ato parajsa të gjalla në mes të dallgëve të mëkateve.

Me pikëpamjen e tij strategjike, Pali i vuri në siklet të krishterët që ata të mund t'i donin dhe të falnin bijtë e Jakobit dhe të mposhtnin zemrat e tyre të neveritshme e krenare me përulësinë dhe butësinë e tyre (Mateu 11:28-30).

Atëherë Pali iu drejtua besimtarëve të johebrenjve në kishën e Romës, i shoshiti dhe i shkundi, pasi i kishte përballur judenjtë me të vërtetën e tyre shpirtërore, duke u thënë fillimisht: Jezusi nuk më dërgoi mua si predikues midis judenjve, por më emëroi si apostull të johebrenjve, mes qindra perëndive që janë të mbushur me shpirtra të papastër; dhe unë e kryej me gëzim këtë detyrë, duke mësuar gjuhët e tyre, duke menduar për traditat e tyre dhe duke sjellë kulturën e Jezusit te adhuruesit e perëndive të tyre të papastra dhe shthurjes së tyre publike.

Pali gjeti në shërbimin e tij një mundësi për t’u predikuar judenjve në mënyrë indirekte. Ai donte të habiste bijtë e Abrahamit me sjelljen e shenjtë të të krishterëve dhe kontributet e tyre të prekshme në Azi dhe Evropë, me qëllim që të krijonte zell shpirtëror tek ata, që disa prej tyre të ktheheshin nga gabimi i rrugës së tyre, të merrnin një mësim nga besimi i johebrenjve dhe të ndiqnin Krishtin që u ringjall prej së vdekurish. Pali shpresonte se të zgjedhurit e refuzuar të besëlidhjes së vjetër do të merrnin përsëri, nëpërmjet kthimit të tyre, rrobën e besëlidhjes, sepse premtimet e Perëndisë ndaj tyre janë ende efektive dhe të vlefshme.

Nëse refuzimi i tyre ndaj mbretit të tyre Jezus do të shkaktonte pajtimin midis Perëndisë dhe botës, sa do të shkaktonte plotësi në jetën e Perëndisë kthimi i atyre që janë shpirtërisht të vdekur?! Apostulli përjetoi triumfin e fuqisë së Perëndisë mbi vdekjen e tij shpirtërore dhe gabimet e njohura në trupin e tij, dhe Zoti e shpëtoi atë, megjithëse ishte kasap në fanatizmin e tij. Ai dëshiroi të njëjtën gjë për njerëzit e kombit të tij dhe për këtë arsye vendosi t'i bënte ata partnerë në jetën e përjetshme, që të mund të përhapnin jetën e hirit të Krishtit në të gjithë botën.

LUTJE: O At qiellor, ne të falënderojmë dhe të adhurojmë, sepse e bëre ngurtësimin e judenjve një bekim për të gjitha kombet. Na ndihmo të mos jetojmë egoistë në shpirt, por t'u shërbejmë të gjithëve me Frymën tënde të Shenjtë, me fjalë, vepra dhe lutje dhe të çojmë shumë nga jobesimtarët dhe bijtë e Abrahamit drejt besimit të gjallë në Jezu Krishtin.

PYETJET:

73. Çfarë do të thotë ngurtësimi i judenjve për johebrenjtë e papastër?
74. Si mund t'i nxisin të krishterët jobesimtarët për te besimi i drejtë?

Mobile device - Print - Top