Mobile device - Print - Bottom

Previous Lesson -- Next Lesson

a) Mbetja e shenjtë ekziston (Romakëve 11:1-10)

---

ROMAKËVE 11:1-10
1 Unë them, pra, a e ka hedhur poshtë Perëndia popullin e tij? Sigurisht që jo! Sepse edhe unë jam një Izraelit, nga pasardhja e Abrahamit, nga fisi i Beniaminit. 2 Perëndia nuk e hodhi poshtë popullin e tij që e ka njohur që më parë. Apo nuk e dini se çfarë thotë Shkrimi për Elian, se si ai i lutet Perëndisë kundër Izraelit, duke thënë: 3 "Zot, ata kanë vrarë profetët e tu dhe kanë shembur altarët e tu, dhe unë kam mbetur vetëm dhe ata kërkojnë jetën time"? 4 Por çfarë i thotë zëri hyjnor? "Kam rezervuar për veten time shtatë mijë burra që nuk kanë rënë në gjunjë para Baalit". 5 Kështu pra, në këtë kohë ka mbetur një mbetje sipas zgjedhjes së hirit. 6 Dhe nëse është me hir, nuk është më prej veprave; përndryshe hiri nuk është më hir. Por nëse është prej veprave, nuk është më hir; përndryshe vepra nuk është më vepër. 7 Çfarë atëherë? Izraeli nuk e ka marrë atë që kërkon; por të zgjedhurit e fituan dhe të tjerët u verbuan. 8 Ashtu siç është shkruar: "Perëndia u ka dhënë atyre një frymë hutimi, sy që të mos shohin dhe veshë që të mos dëgjojnë deri në ditën e sotme". 9 Davidi thotë: "Tryeza e tyre u bëftë për ta një lak, një kurth, një gur pengese dhe një shpagim. 10 U errësofshin sytë që të mos shohin dhe u përkultë vazhdimisht kurrizin".

Apostulli Pal përgatitet për argumentin mbi shpëtimin dhe shkatërrimin e bijve të Abrahamit. Ai bën një pyetje të frikshme: “A e hodhi poshtë Zoti i besëlidhjes tërësisht popullin e tij të ngurtësuar?” (Psalmi 94:14)

Pali i përgjigjet pyetjes së tij duke thënë: Jo. Kjo është e pamundur, sepse unë jam prova e hirit shpëtues të Zotit. Ai më shpëtoi dhe unë jam një kriminel mëkatar. Sipas mishit, unë jam nga fisi i Beniaminit dhe nga pasardhja e Abrahamit. Zoti më thirri, më fali dhe më dha jetë. Unë jam i pranishëm si një provë e hirit shpëtues të Zotit për bijtë e Jakobit.

Ndërsa jetova në Krishtin, kështu Zoti, herë pas here, thirri individë nga të gjitha fiset e bijve të Jakobit. Ai i shpëtoi, i bekoi dhe i dërgoi. Zoti formoi prej tyre krishtërimin origjinal. Pa hebrenjtë e krishterë që u rilindën në Krishtin, ne nuk mund të kishim parë asnjë shkrim për ungjillin e Krishtit. Ata ishin thelbi i mbretërisë së Perëndisë. Me anë të tyre u mboll fara e Perëndisë midis kombeve. Të korrat shumëzohen automatikisht dhe mbretëria e Zotit vjen e rritet vazhdimisht pa zhurmë.

Perëndia ka një popull të zgjedhur dhe gjithashtu ka mënyrat e tij për mbretërinë e tij shpirtërore. Ai nuk i hodhi poshtë të dashurit e tij, megjithëse shumica e bijve të Jakobit e refuzojnë dhe e urrejnë Krishtin dhe pasuesit e tij edhe sot, sepse ata ndjekin perëndi të tjera. Por si ishte situata në kohën e profetit Elia? Ky profet i guximshëm psherëtiu për shkak të përndjekjes së përgjakshme të besimtarëve, që filloi në mbretërinë e veriut dhe shpalljes së vdekjes së tij nga ana e mbretëreshës (1 Mbretërve 19:10-14).

Atëherë Zoti iu përgjigj me fjalët ngushëlluese: "Megjithatë, unë kam rezervuar shtatë mijë në Izrael, të cilët nuk i kanë ulur gjunjët para Baalit dhe as nuk e kanë puthur me buzët e tyre" (1 Mbretërve 19:18). Askush nuk i njeh këta besnikë të vendosur. Ata ishin mbetja e shenjtë. Ka të ngjarë të ishin përzënë gjatë shkatërrimit të Samarisë dhe të ishin çuar në skllavëri dhe kështu shpallën besimin e tyre në mbarë botën. Perëndia i mbron besimtarët e tij, dhe askush nuk mund t’i rrëmbejë nga dora e tij. Ai nuk u premton atyre një jetë luksi, por u jep dëshmitarëve të tij një siguri të përjetshme shpirtërore (Gjoni 10:29-30).

Në këtë diskutim, Pali bëri pyetjen e tij: “Sidoqoftë, në këtë kohë ka një mbetje sipas zgjedhjes së hirit” (Romakëve 11:5).

Kjo deklaratë është e vlefshme që nga lindja e Krishtit. Emblema e të krishterëve besnikë nuk është as fuqia, as pasuria, as nderi; por duke ndjekur Jezusin edhe në vuajtje. Në këtë mënyrë Jezusi i tha numrit të vogël të ndjekësve të tij: “Mos kini frikë, tufë e vogël, sepse Atit tuaj i pëlqeu t'ju japë mbretërinë” (Luka 12:32; 22:28-29).

Autoriteti i Atit, i Birit dhe i Frymës së Shenjtë krijon në çdo kohë një zgjedhje të bekuar të shenjtorëve të tij të zgjedhur. Pali dhe Barnaba u thanë atyre që ishin thirrur nga popujt, gjatë udhëtimit të tyre të parë misionar: "Ne duhet të hyjmë në mbretërinë e Perëndisë nëpërmjet shumë mundimeve" (Veprat e Apostujve 14:22).

Apostulli Pal e thellon këtë njohuri dhe dëshmon te (Romakëve 11:6) se mbetja e bijve të Jakobit është e vazhdueshme dhe vetëm për shkak të hirit nuk do të humbasë. Zoti e ruan atë nga tundimet satanike në ditët e fundit dhe e udhëheq atë si Bariu i Mirë. Kjo mbetje nuk është e drejtë, e devotshme apo e zgjedhur për shkak të veprave të veta, por e gjithë e mira që ka është vetëm fryt i hirit. Prandaj, ne duhet të besojmë në fuqinë universale dhe të jashtëzakonshme të hirit të Krishtit, që ruan mbetjen e shenjtë të popullit të Izraelit dhe të falënderojmë Zotin për të, sepse vazhdimësia e saj është misteri i ekzistencës sonë të krishterë.

Tek (Romakëve 11:7), Pali pyet: Cila ishte gjendja shpirtërore e bijve të Jakobit atëherë dhe si është ajo sot? Çfarë nënkuptonin ata me respektimin e ligjit? Dhe cili ishte qëllimi i devotshmërisë së tyre, të cilën nuk e arritën? Ata e humbën qëllimin e tyre, kryqëzuan Mbretin e tyre, u ngurtësuan kundër banesës së Frymës së Shenjtë, u larguan me dashje nga bashkimi i Trinisë së Shenjtë, u shërbyen mbretërve dhe udhëheqësve në vende të tjera që i shfrytëzonin dhe prisnin që antikrishti të mbretëronte me atë mbi popujt e tjerë. Kjo e vërtetë e dhimbshme nuk përfshin të gjithë bijtë e Jakobit, sepse një pjesë e vogël e bijve të Abrahamit u lindën përsëri nga Fryma e Shenjtë. Ata i njihnin mëkatet e tyre dhe i rrëfyen publikisht, besuan në Qengjin e butë të Perëndisë, morën prej tij faljen absolute dhe u vajosën me Frymën e premtuar. Ata jetuan në jetën e Krishtit dhe u bënë anëtarë veprues në trupin e tij shpirtëror.

Megjithatë, shumica e kombit të tyre u ngurtësua (Ligji i Përtërirë 29:4; Isaia 29:10). Mori një frymë, e cila nuk njihte të mirën dhe të keqen. Prandaj, nuk ndjeu, por bëri atë që donte, pa u shqetësuar për Zotin dhe gjykimin e fundit, sepse duke e parë nuk e pa dhe duke dëgjuar nuk dëgjoi, edhe pse mbreti David iu lut Zotit duke i kërkuar që ta ndëshkonte këtë shumicë dhe bënte plane për një kurth për të (Psalmi 69:23-24).

Megjithatë, Jezusi i ndryshoi fjalët e ashpra të Davidit dhe i urdhëroi dishepujt e tij: “Duajini armiqtë tuaj, bekoni ata që ju mallkojnë, u bëni mirë atyre që ju urrejnë dhe lutuni për ata që ju keqtrajtojnë dhe ju përndjekin, që të jeni bijtë e Atit tuaj në qiej” (Mateu 5:44-45).

Mbetja e shenjtë e popullit të zgjedhur dhe Krishtërimi në mbarë botën dëshmojnë rëndësinë e pranisë së tyre nëpërmjet zbatimit të urdhrave të Krishtit në mes të persekutimeve, presioneve dhe akuzave të rreme.

LUTJE: O At qiellor, ne të adhurojmë për shkak të rritjes së numrit të bijve të Abrahamit, të cilët i hapin zemrat e tyre Shpirtit tënd të Shenjtë, pastrohen me gjakun e Jezusit dhe marrin jetën e përjetshme. Të lutemi forcoji besimtarët e rinj dhe ruaji ata që të përjetojnë praninë e tyre me ta në mes të persekutimit të dhunshëm dhe të gjejnë ndihmë nga partnerët e besimit dhe të mos bëhen pre e përçarjeve.

PYETJET:

71. Cili është kuptimi i fjalës së Perëndisë drejtuar Elias që ai kishte rezervuar shtatë mijë në Izrael, të cilët nuk ishin gjunjëzuar para Baalit?
72. Cili është kuptimi i fjalës së Palit që ai dhe të gjithë ndjekësit e Krishtit të Judenjve i përkasin mbetjes së shenjtë të popullit të zgjedhur të Perëndisë?

Mobile device - Print - Top