Mobile device - Print - Bottom

Previous Lesson -- Next Lesson

1. Pali në Anadoll dhe Apollo në Efes e Korint (Veprat 18: 23-28)

---

VEPRAT 18:23-28
23 Pasi kaloi pak kohë atje, u nis dhe kaloi me radhë krahinën e Galatisë dhe të Frigjisë, duke i forcuar të gjithë dishepujt. 24 Tani në Efes erdhi një Jude, me emër Apollo, lindur në Aleksandri, njeri gojëtar dhe i fuqishëm në Shkrime. 25 Ky njeri ishte mësuar në rrugën e Zotit; dhe duke qenë i zjarrtë në frymë, fliste dhe mësonte me saktësi gjërat e Zotit, megjithëse njihte vetëm pagëzimin e Gjonit. 26 Kështu ai filloi të flasë me guxim në sinagogë. Kur Akuila dhe Prishila e dëgjuan, e morën mënjanë dhe ia shtjelluan më saktë rrugën e Perëndisë. 27 Dhe, kur ai donte të kalonte në Akai, vëllezërit shkruan, duke i nxitur dishepujt ta prisnin; dhe arriti, i ndihmoi shumë ata që kishin besuar me anë të hirit; 28 sepse ai i hodhi poshtë me forcë Judenjtë publikisht, duke treguar me anë të Shkrimeve se Jezusi është Krishti.

Pali ishte si një baba që kishte shumë fëmijë të Frymës së Zotit në shumë qytete dhe kishte mall për ta dhe dëshironte t'i shihte. Ai nuk pushoi gjatë në Antioki, por doli dhe përshkoi në këmbë mijëra kilometra në male dhe fusha. Kaloi lumenjtë i shkujdesur dhe e mori etja në shkretëtirë. Por zemra e tij e shtyu te të konvertuarit për t'i forcuar dhe ndriçuar që të mund të bëheshin dritë në errësirë nëpërmjet dashurisë së tyre praktike dhe besimit të bollshëm. Pali jo vetëm që shkonte në kishat e respektuara dhe i praktikonte ritet me nderim dhe kënaqësi, por kërkonte edhe individët dhe të izoluarit, sepse të gjithë besimtarët janë një trup dhe asnjëri prej tyre nuk është më i mirë se të tjerët.

Para se të vinte në Efes, u shfaq papritur Apollo, një mësues që besonte në Jezusin. Ai nuk vinte as nga Jeruzalemi, as nga Antiokia, por nga Aleksandria. Ky qytet i madh, i cili ndodhet në Detin Mesdhe, ishte i dyti pas Romës. Ishte një qendër kulturore e filozofisë greke më e mirë se Athina e asaj kohe. Në Aleksandri, Filoni, filozofi i famshëm, u përpoq të unifikonte kulturën greke me urtësinë e Dhjatës së Vjetër. Ka të ngjarë që Apollo të ketë thithur njohuritë e tij nga librat e tij, sepse ishte një folës elokuent, i rrjedhshëm dhe kishte njohuri të plotë të Shkrimeve.

Apollo nuk e njihte të vërtetën e banesës së Frymës së Shenjtë në zemrën e tij, por ndoqi rrugën e Gjon Pagëzorit. Ai u pagëzua me ujë, duke u penduar për mëkatet e tij dhe priste ardhjen e Krishtit. Ai mund të ishte takuar me disa të krishterë në Aleksandri ose në Jeruzalem dhe kishte dëgjuar prej tyre se Jezusi i Nazaretit ishte Krishti i vërtetë. Apoli depërtoi thellë në librat e Dhjatës së Vjetër dhe njohu mrekullisht në personin dhe veprat e Jezusit përmbushjen e profecive mesianike të Dhjatës së Vjetër. Ai pranoi vdekjen e tij në kryq, ringjalljen nga varri dhe ngjitjen e tij në qiell dhe priste që ardhja e tij përsëri të vendoste mbretërinë e tij të paqes në tokë. Apoli u predikoi këtyre të krishterëve fakte me entuziazëm, veprim dhe gojëtari, megjithëse ai nuk e kishte njohur zemrën e shpëtimit dhe as Fryma e Shenjtë nuk kishte banuar në të, pavarësisht nga fakti se Fryma e Zotit veproi nëpërmjet tij, ashtu siç kishte vepruar te profetët e Dhjatës së Vjetër dhe mbushi zemrën e Gjon Pagëzorit. Megjithatë ai në fakt nuk ishte rilindur përsëri nga Fryma dhe uji.

Kur Akuila dhe Prishila dëgjuan këtë të ri të predikonte Jezusin, duke folur në sinagogën e judenjve, u gëzuan për forcimin e dëshmisë së krishterë. Megjithatë, shpejt zbuluan se ky njeri elokuent, i cili fliste fjalë të sakta në një stil të mrekullueshëm, ishte i mangët në njohuritë e tij për krishtërimin. Ishte kthyer në një filozof që besonte në Krishtin, por nuk ishte një bir i Perëndisë i mbushur me Frymën e Shenjtë. Kështu dy zejtarët e pashkolluar e ftuan folësin gojëtar në shtëpinë e tyre dhe i mësuan atij faktet e shpëtimit në mënyrë më të përsosur.

Në këto mësime gjejmë katër mrekulli:

Apollo, i riu i ndritur me prejardhje dhe njohuri të shkëlqyera, ishte i përulur dhe i gëzuar që merrte udhëzime nga çadrabërësit e thjeshtë.

Dukej se ai që ishte injorant në vajosjen e Frymës së Shenjtë foli më me mençuri se filozofi që besonte në Jezusin.

Prishila, gruaja, ishte folësja dhe shtysa në këtë hulumtim, pasi emri i saj shfaqet i pari që nga ky moment e më tej, gjë që tregon se një grua besnike mund të japë një dëshmi të qartë dhe efektive.

Ka shumë të ngjarë që Apollo të ketë marrë fuqinë e Frymës së Shenjtë nëpërmjet këtyre dy çadrabërësve, siç Pali e kishte marrë këtë Frymë nëpërmjet Ananias së thjeshtë në Damask. Zoti shpesh përdor të vegjëlit dhe të bindurit për të zhvlerësuar të mëdhenjtë e të talentuarit. Lum ajo kishë, anëtarët e së cilës janë të thjeshtë dhe besnikë, që nuk e kritikojnë folësin para auditorit, nuk e nënçmojnë para të tjerëve, por e ftojnë në shtëpinë e tyre dhe i shpjegojnë më saktë të vërtetën e Frymës së Shenjtë. Nga kjo bisedë mes dy çadrabërësve dhe Apollos duket se Pali i kishte mësuar punëdhënësit e tij gjatë punës me dorë më shumë se sa e gjithë urtësia që mund të derdhnin librat e filozofisë te Apollo, sepse besimi në Frymën e Shenjtë është më i fuqishëm se njohuria e mendjes dhe entuziazmi i flaktë.

Gjithashtu lexojmë se kishte shumë vëllezër në Efes. Kështu, shërbimi i shkurtër i Palit dhe ujitja e tokës në Efes nga Prishila, nëpërmjet predikimit të saj, kishin prodhuar mbjelljen e kishës atje, e cila njihet mirë nga kishat e tjera përreth saj në Detin Mesdhe.

Vëllezërit në Efes dërguan një letër rekomandimi për Apollon në kishën e Korintit që të mund ta prisnin atë që besonte në Jezusin me petkat e një filozofi, i cili ishte në gjendje të provonte nga Dhjata e Vjetër se Jezusi është Zoti Krisht i gjallë. Apollo nuk u largua nga Efesi duke u mbështetur në mendjen e tij dhe në varësi të ndjenjës së pendimit, por e ndërtoi predikimin e tij vetëm mbi hirin dhe vërtetoi me hirin hyjnor në Korint se Krishti është Shpëtimtari, Shpenguesi dhe triumfuesi i fuqishëm. Me gojëtarinë e tij, Apollo mundi të mposhtte judenjtë saqë shumë besuan nëpërmjet tij dhe e konsideruan atë si atin e tyre shpirtëror (1 Korintasve 1:12). Por në të njëjtën kohë ky predikues ishte një rrezik për besimtarët, sepse nuk u bashkua zyrtarisht me grupin e kishave, që lidheshin me Jeruzalemin dhe Antiokinë, por mbeti i ndarë. Përkundër kësaj Pali e konsideroi atë një vëlla në Krishtin dhe pranoi dhuratat e Krishtit tek ai për të forcuar kishat. Pra, i dashur vëlla, mos refuzoni folësit e huaj dhe dëshmitarët e drejtë të Krishtit nga kishat e tjera, por lërini t'i shërbejnë grupit tuaj që të bëheni të përsosur në përsosmërinë e Krishtit, mos i pranoni në shoqëri për herezitë e doktrinave dhe ndarjes.

LUTJE: Të falënderojmë, o Zot, që thirre besimtarët injorantë për të dëshmuar. Ne të madhërojmë sepse e udhëzove të penduarin e arsimuar që të merrte drejtimin e të thjeshtëve deri në plotësinë e hirit tënd. Na jep kurajo, përulësi dhe bashkëpunim që të mund të kuptojmë nevojën e kishës sonë për përsosmëri nëpërmjet vëllezërve besnikë të kishave të tjera.

PYETJA:

90. Cilat ishin katër mrekullitë e krijuara nga takimi midis Apollos dhe çiftit të zejtarëve?

Mobile device - Print - Top