Mobile device - Print - Bottom

Previous Lesson -- Next Lesson

d) A është Izraeli përgjegjës për mosbesimin e tyre? (Romakëve 10:16-21)

---

ROMAKËVE 10:16-21
16 Por jo të gjithë i janë bindur ungjillit. Sepse Isaia thotë: "Zot, kush i ka besuar lajmit tonë?" 17 Pra, besimi vjen nga dëgjimi dhe dëgjimi nga fjala e Perëndisë. 18 Por unë them, a nuk kanë dëgjuar? Po, me të vërtetë: "Zëri i tyre është përhapur në gjithë tokën dhe fjalët e tyre shkuan deri në skajet e botës". 19 Por unë them, a nuk e kuptoi Izraeli? Së pari Moisiu thotë: "Unë do t'ju provokoj xhelozi nga ata që nuk janë komb, do t'ju zemëroj me një komb të marrë". 20 Por Isaia është shumë i guximshëm dhe thotë: "Më gjetën ata që nuk më kërkonin; iu shfaqa atyre që nuk më kërkuan". 21 Por lidhur me Izraelin ai thotë: "Gjithë ditën i kam shtrirë duart e mia drejt një populli të pabindur dhe kundërthënës".

Pali i dëshmoi kishës në Romë me deklaratën e tij vendimtare se shumica e judenjve, që prisnin Mesian, as nuk e njohën atë, as nuk e njohën lajmin e mirë të fitores në të, por e kanë kundërshtuar fjalën e Perëndisë në çdo kohë. Kjo ishte e dukshme në kohën e profetit Isaia, të cilit i erdhi keq dhe vuajti në lutjet e tij për popullin e tij 2700 vjet më parë, duke thënë: "Kush i ka besuar predikimit tonë?" (Isaia 53:1).

Shumë nga judenjtë e dëgjuan ungjillin. Por ata as e kuptuan, as e besuan. Disa prej tyre e ndjenë hirin që iu ofrua, por nuk ishin të gati t'i bindeshin. Ata e donin mjedisin e tyre jobesimtar dhe kombin e tyre të ngurtësuar më shumë se sa e donin Zotin shpëtimtar dhe kishin frikë më shumë njerëzit sesa Krijuesin e mëshirshëm.

Pali i përgjigjet kësaj lëkundjeje dhe përmbledhja e fjalimit të tij të mëparshëm është se besimi vjen nga predikimi. Gjëja e rëndësishme këtu nuk është sesi ungjilli arrin tek ty, qoftë përmes një himni apo një vargu të caktuar, por kur Zoti të troket në derën e zemrës, duhet t'ia hapësh menjëherë, sepse në të kundërt rrezikon që ai të të shtypë. Të gjithë ata që ua sjellin ungjillin të tjerëve nuk duhet t’ua sjellin atë me shprehje tepër elegante, të cilat nuk janë të kuptueshme për njerëzit e zakonshëm, por me fjalë të thjeshta, të cilat dëgjuesit i kuptojnë. Folësi duhet të sjellë fjalën e Perëndisë në gjuhën e dëgjuesve. Ai duhet ta sjellë përmbajtjen e saj të plotë dhe jo pjesërisht. Kushdo që predikon duhet të stërvitet për të dhënë shembuj praktikë në fjalimin e tij dhe për të folur miqësisht dhe me dashamirësi në një mënyrë personale. Lutja duhet të shoqërojë përhapjen e fjalës dhe vullnetit të Perëndisë; dhe folësi duhet të besojë gjithçka që thotë, duke e kurorëzuar dëshminë e tij me lavdërim dhe falënderim ndaj Perëndisë.

Predikimi nuk është një mësim teorik, por një thirrje nga Zoti, i bazuar në urdhrin e tij dhe me porosinë e tij ndaj atyre që janë fuqizuar prej tij. Prandaj, besimi ynë në Zotin është më i rëndësishëm se besimi ynë në ungjill, sepse Zoti na dha fjalën e tij për t'ua sjellë atë dëgjuesve, për t'i paralajmëruar me të, për t'i urdhëruar, për t'i thirrur, për t'i inkurajuar dhe për t'i shkundur. Folësi nuk duhet të flasë në vend të Krishtit, por duhet të jetë një ambasador besnik i tij, siç tha apostulli Pal: “Tani, pra, ne jemi ambasadorë për Krishtin, sikur Perëndia të lutet nëpërmjet nesh: ne ju përgjërohemi për Krishtin, pajtohuni me Perëndinë” (2 Korintasve 5:20).

Pali pyet veten: Ndoshta shumë nga judenjtë nuk dëgjuan asnjë fjalë për shpëtimin e Krishtit. Ndoshta askush nuk u foli atyre qartë për të vetmin Shpëtimtar. Përgjigjen e pyetjes së apostullit e gjejmë te (Psalmi 19:5) se fjala e Perëndisë është si dielli i drejtësisë. Ngritja e tij është nga njëri skaj i qiellit dhe rrethi i tij në skajin tjetër; dhe asgjë nuk mund t’i fshihet nxehtësisë së tij. Ashtu si dielli ndriçon botën, kështu ungjilli ndriçon botën. Në kohën e Jezusit, turmat vrapuan për të parë mrekullitë e tij dhe për të dëgjuar fjalët e tij. Sot, mund të themi, kush dëshiron të dëgjojë, mund të dëgjojë; dhe ai që kërkon gjen. Programet e radios dhe televizionit ndihmojnë këdo që dëshiron të dëgjojë ungjillin.

Sot njeriu pyet veten: Çfarë zgjedh: paratë apo shpirtin? Paratë, apo Zotin? A po kërkoj prestigj, pushtet, seks dhe argëtim? Apo dua të dëgjoj dhe t'i bindem fjalës së Perëndisë? Njerëzit i nënshtrohen vetëkënaqësisë në të gjitha fushat e jetës. Atëherë, kush dëshiron ta dëgjojë dhe t'i shërbejë Krijuesit të tij? Pali vazhdon të pyesë: Ndoshta bijtë e Jakobit nuk e kuptuan atë që u tha atyre! Ndoshta ungjilli nuk u ishte sjellë atyre plotësisht! Por Perëndia i ishte përgjigjur tashmë kësaj pyetjeje nëpërmjet Moisiut, kur tha: “Por unë do t'i provokoj në xhelozi me ata që nuk janë komb; Unë do t'i zemëroj me anë të një kombi të pamend” (Ligji i Përtërirë 32:21).

Në deklaratën e tij drejtuar Moisiut, Zoti kishte për qëllim t'i thoshte popullit: “Meqenëse nuk jeni të përgatitur të dëgjoni fjalën time, unë do të zbuloj vetveten dhe do t'i jap dashurinë time një populli të pazgjedhur dhe të paarsimuar. Unë do t'ju bëj ziliqar dhe të tërbuar, duke parë se si një komb i pazgjedhur gjen favor në mua në vendin tuaj o mendjemëdhenj dhe arrogantë. Unë do t'i bëj që të më duan dhe të më nderojnë."

Perëndia i kishte deklaruar profetit të tij Isaia 600 vjet para Krishtit: "Më kërkuan ata që nuk më kërkuan; u gjeta nga ata që nuk më kërkonin" (Isaia 65:1; Romakëve 9:30).

Në ditët e sotme, ne shohim se Perëndia i kundërshton jobesimtarët në mënyrat e tyre që ata të mund të njohin ekzistencën e tij dhe ai u flet atyre që nuk kujdesen për të, përmes ëndrrave, ngjarjeve dhe sëmundjeve. Në trupin shkencor, shohim shumë shkencëtarë që nuk gjejnë përgjigje për zhvillimin e gjithësisë, përveçse duke pranuar ekzistencën e Krijuesit, ndërsa njerëzit e tij e lënë pas dore Zotin e tyre dhe largohen prej tij. Zoti ka mijëra mënyra për t'i bërë njerëzit e panjohur popullin e tij. Ky fakt ishte sekreti që Pali e përjetoi me pikëllim dhe gëzim gjatë udhëtimeve të tij misionare (Veprat e Apostujve 28:24-31).

Perëndia i kishte deklaruar gjithashtu Isaias: «Gjithë ditën i kam shtrirë duart e mia drejt një populli rebel, që ecën në një rrugë jo të mirë, sipas mendimeve të tyre; një popull që më provokon vazhdimisht zemërim para fytyrës time” (Is 65:2-3). Me deklaratën e tij, Zoti dëshiron të na thotë se ai i shtriu duart popullit të tij të pabindur, ashtu si nëna shtrin duart drejt fëmijës së saj që ai të mos bjerë në shkatërrim. Si i tillë, Zoti dëshironte të shpëtonte popullin e tij, por ai përjetoi se ata nuk ishin të gati ta dëgjonin atë. Ata me dashje nuk iu bindën fjalës së tij dhe me keqardhje u rebeluan kundër tij.

Sa e madhe është dashuria e Zotit që nuk i braktis ata që e braktisin dhe jetojnë indiferentë, duke këmbëngulur në rebelimin e tyre, ndërsa u jep dashurinë e tij në çdo kohë. Por në fund, Gjykatësi do të japë gjykimin e tij kundër shumicës së njerëzve të zgjedhur. Ata me dashje nuk i binden atij dhe nuk duan që ai t'i shpëtojë. Ata janë si një i verbër që paralajmërohet për një gropë, por me dashje pengohet në të dhe bie. Kështu, Zoti i deklaroi Izraelit se vetëm ata janë përgjegjës për gjendjen e tyre të mjerë, pavarësisht nga dashuria e tij për ta.

LUTJE: O Ati Jezu Krisht, ti je Ati ynë që i shtrin duart drejt nesh, ashtu si nëna i shtrin duart drejt fëmijës së saj që ai të mos bjerë poshtë. Ne të adhurojmë për dashurinë tënde dhe të kërkojmë t'u hapësh veshët bijve të Jakobit që ata të dëgjojnë fjalën e Jezusit dhe t'i binden asaj me gëzim dhe falënderim.

PYETJET:

69. Si mundet çdo njeri sot, nëse dëshiron, të dëgjojë, kuptojë dhe pranojë ungjillin?
70. Pse Perëndia i bëri popullin e tij të zgjedhur individët e rilindur nga të gjithë kombet?

Mobile device - Print - Top