Mobile device - Print - Bottom

Previous Lesson -- Next Lesson

2. Stuhia në det dhe mbytja e anijes në Maltë (Veprat27:14-44)

---

VEPRAT 27:14-26
14 Por jo shumë kohë më vonë, u ngrit një erë e stuhishme, e quajtur Euroklidon. 15 Kështu, kur anija po ikte pa qënë në gjendje t’i qëndronte erës, ne e lamë në mëshirë të fatit. 16 Dhe duke vrapuar nën strehën e një ishulli të quajtur Klauda, siguruam skafin me vështirësi. 17 Mbasi e morën në bord, e lidhën anijen me kabllo; dhe nga frika se mos përplaseshin në cektinat ranore të Sirtës, i ulën velat dhe kështu shkonin sa andej këtej. 18 Dhe ngaqë ishim shumë të tronditur nga stuhia, të nesërmen e lehtësuam ngarkesën e anijes. 19 Ditën e tretë hodhëm mjetet e anijes në det me duart tona. 20 Tani, kur as dielli as yjet nuk u shfaqën për shumë ditë dhe furtuna po tërbohej, çdo shpresë se do të shpëtonim u hoq përfundimisht. 21 Por, mbasi u largua nga ushqimi për një kohë të gjatë, Pali u ndal në mes tyre dhe tha: “Burra, ju duhet të më kishit dëgjuar dhe të mos kishit lundruar nga Kreta do t’i ishit shmangur kësaj fatkeqësie dhe humbjeje. 22 Dhe tani ju bëj thirrje që të keni zemër, sepse asnjë shpirt nga ne nuk do të humbasë, por vetëm anija. 23 Sepse këtë natë më qëndroi pranë një engjëll i Perëndisë të cilit i përkas dhe të cilit i shërbej, 24 duke thënë: ''Mos ki frikë, Pal; ti duhet të dalësh përpara Cezarit; dhe me të vërtetë Perëndia t’i ka dhënë të gjithë ata që lundrojnë me ty.” 25 Prandaj, burra, merrni zemër, sepse unë besoj në Perëndinë se do të jetë ashtu siç më tha. 26 Megjithatë, ne duhet të ngecim në një ishull të caktuar.

Stuhia u përhap rreth ishullit të Kretës. Ajo tërboi detin dhe e largoi anijen nga porti i afërt. Detarët bënë çdo përpjekje për të arritur në atë port, por nuk mundën, sepse fuqia e furtunës tërhoqi anijen e madhe me dyqind e shtatëdhjetë e gjashtë pasagjerët e saj në det të hapur. Ata ngritën varkën e vogël që tërhiqej pas anijes që të mos mbushej me ujë dhe të mbytej. Ndërsa anija e tyre rrëshqiste dhe dobësohej, vrapuan nën strehën e një ishulli të vogël të quajtur Klauda. Nuk mund të ankoroheshin në gjirin e tij për shkak të valëve të mëdha që rridhnin mbi ta nën goditjet e valëve të dhunshme, kur arti i lundrimit ishte shumë larg përsosmërisë në të cilën është arritur tani. Duke mos pasur mjete të tilla moderne si hekuri dhe vida të forta që mbajnë dërrasat së bashku, ata kaluan kabllot rreth lundrës në mes të erërave të forta, për të parandaluar që dërrasat të ngriheshin ose të fluturonin nga ashpërsia e stuhisë. Pas kësaj, detarët u përpoqën të hidhnin një dërrasë të ngarkuar me gurë të rëndë dhe ta vendosnin përpara anijes për t'u përballur me valët dhe për rrjedhojë të lehtësonin goditjet e tyre kundër anijes.

Të nesërmen, pas frikës së mbytjes, hodhën një pjesë të ngarkesës me grurë në det për të lehtësuar ngarkesën, me qëllim që anija të ngrihej përmbi dallgë. Ndërsa stuhia e dhunshme vazhdoi ditën e tretë, ata hodhën pajisjet e anijes. Gjithashtu prenë direkun e anijes dhe e hodhën në det me velat dhe të gjitha instrumentet e rënda. Por stuhia shpërtheu me zhurmë dhe deti gjëmonte fort. Shumica e pasagjerëve vollën dhe iu morën mend. Ata nuk panë as diell e as hënë për shumë ditë. Shumë u lutën me këmbëngulje dhe agjëruan që Perëndia t'u përgjigjej atyre. Kaluan ditë e netë të gjata. Minutat dukeshin si orë pa mbarim. Dëshpërimi u rrit dhe melankolia mbizotëronte. Kuzhinieri nuk solli ushqim dhe të gjithë detarët, të burgosurit dhe ushtarët u dobësuan dhe u lodhën.

Atëherë Pali qëndroi para tyre dhe i inkurajoi. Me gjithë situatën e rënduar, ai nuk mund t'ua kursente atyre qortimet dhe fajësimet. Ai u tha atyre se kjo fatkeqësi u ndodhi sepse ata nuk ia vunë veshin dhe nuk i besuan përvojës së tij të duhur. Çdo mosbesim prodhon një humbje dhe kushton shumë fatkeqësi. Megjithatë Pali u lut kur të tjerët qanin. Shokët e tij u mblodhën së bashku me të për t'u lutur për kokëfortët. Bashkësia e dashurisë u bashkua fort në shpërthimin e ferrit. Krishti iu përgjigj lutjeve të tyre dhe i dërgoi një engjëll Palit në mes të detit të zhurmshëm për t'i konfirmuar se ai nuk do të vdiste derisa t'i thoshte Cezarit romak Ungjillin. Po, anija do të fundosej për shkak të kokëfortësisë së pronarit dhe zotërisë së saj. Por çdo gjallesë do të shpëtohej për hir të Palit që lutej dhe shokëve të tij. A nuk është kjo ngjarje një shembull i mirë për të tashmen tonë? Ka të ngjarë që zemërimi i Perëndisë e kishte dorëzuar të gjithë botën në pushtetin e Satanit dhe ushtrive të tij korruptuese. Por fuqia e lutjeve i mban njerëzit gjallë. Zoti u lejon të gjithëve mbijetesën për hir të lutjeve të besimtarëve dhe shpresës së kishës shërbyese.

Pali nuk u dha marinarëve dhe pasagjerëve një predikim ose një mësim teologjik, sepse anija tundej dhe rrotullohej fort dhe ata u mbushën me frikë. Pali dëshmoi besimin e tij të patundur, duke qëndruar si një klithmë në valët e erës. Apostulli besoi në Zotin se ai do të përmbushte gjithçka siç i kishte thënë engjëlli. Kështu ai priste që ata të vinin pranë një ishulli dhe të ngecnin në rërë. Shkatërrimi ishte i pashmangshëm. Por në mes të rrënimit kishte me siguri shpëtim. A nuk është kjo përgjigja e Zotit për të ardhmen e vendeve tona? Lutuni që ju dhe të gjithë vëllezërit tuaj të shpëtoni, sepse ne jemi të gjithë në të njëjtën anije dhe djalli dëshiron të shkatërrojë ata që mbajnë Ungjillin në zemrat e tyre. Prandaj rrini zgjuar dhe lutuni, që të mos hyni në tundim.

LUTJE: Të falënderojmë Zoti ynë Jezus, sepse i dërgove Palit një engjëll që e ngushëlloi në mes të dëshpërimit. Dërgo ngushëlluesin e dashurisë për të gjithë ata që janë të burgosur ose të persekutuar për emrin tënd dhe na shpëto me të gjithë njerëzit e kombeve tona në stuhinë që do të vijë mbi kulturën tonë.

PYETJA:

120. Pse Perëndia ishte gati të shpëtonte të gjithë njerëzit në anije, pavarësisht mosbesimit të tyre?

Mobile device - Print - Top