Waters of LifeBiblical Studies in Multiple Languages |
|
Home Bible Treasures Afrikaans |
This page in: -- ALBANIAN -- Arabic -- Armenian -- Bengali -- Burmese -- Cebuano -- Chinese -- Dioula? -- English -- Farsi? -- French -- Georgian -- Greek -- Hausa -- Hindi -- Igbo -- Indonesian -- Javanese -- Kiswahili -- Kyrgyz -- Malayalam -- Peul -- Portuguese -- Russian -- Serbian -- Somali -- Spanish -- Tamil -- Telugu -- Thai -- Turkish -- Twi -- Urdu -- Uyghur? -- Uzbek -- Vietnamese -- Yiddish -- Yoruba
Previous Lesson -- Next Lesson GJONI - DRITA SHKËLQEN NË ERRËSIRË
Studime në Ungjillin e Krishtit sipas Gjonit
PJESA 4 - DRITA MPOSHT ERRËSIRËN (Gjoni 18:1 – 21:25)
A - NGJARJET NGA ARRESTIMI DERI NË VARRIM (Gjoni 18:1 - 19:42)
4. Kryqi dhe vdekja e Jezusit (Gjoni 19:16b-42)
c) Fjala e Krishtit drejtuar nënës së tij (Gjoni 19:25-27)GJONI 19:24b-27 Gjoni nuk e regjistron fjalën e parë të Jezusit nga kryqi, duke falur gjithë botën. Ai as nuk përmend talljen e vazhdueshme të hebrenjve, apo faljen e Jezusit për grabitësin në të djathtën e tij. Këto ngjarje ishin tashmë të njohura në kishë kur Gjoni shkroi ungjillin. Kur priftërinjtë u larguan nga vendi i kryqit pa dëgjuar lutjen dhe përgjërimin e tij për faljen e Atit, edhe turmat u larguan, duke nxituar në Jeruzalem për të flijuar qengja për Pashkën. Koha e përgatitjes ishte e shkurtër. Për të kryer ritualin për festën e madhe kombëtare shkuan edhe pushtetarët fetarë. Nga muret e qytetit dëgjoheshin zhurma, qengjat u therën në tempull dhe gjaku rridhte pa masë. Tempulli kumbonte nga lavdërimet. Jashtë Jeruzalemit varej Qengji i shenjtë i Perëndisë në pemën e akuzuar, i braktisur dhe i përbuzur. Rojet romake pagane po ruanin të tre në kryqe. Në atë kohë, disa gra iu afruan kryqit me qetësi dhe qëndruan në heshtje. Ngjarjet e mëparshme turbulluan mendjet e tyre. I Plotfuqishmi qëndronte varur mbi kokat e tyre me dhimbje të madhe. Fjalë ngushëllimi nuk vinin dhe zemrat mezi luteshin. Ndoshta disa pëshpërisnin tekste nga Psalmet. Jezusi dëgjoi klithmat e përzemërta të nënës së tij dhe i kuptoi lotët e dishepullit të tij të dashur Gjonit. Ai nuk po mendonte shumë për gjendjen e tij, pavarësisht afrimit të komës. Papritur dëgjuan zërin e tij: "Grua, ja Biri yt". Dashuria e Krishtit ishte në maksimum, duke u kujdesur për mirëqenien e të dashurve të tij në mes të vuajtjeve të tij për të shpenguar botën. Ajo që Simeoni kishte thënë për Virgjëreshën u përmbush, që shpata do ta shponte shpirtin e saj (Luka 2:35). Në pamundësi për t'i siguruar nënës së tij para ose shtëpi, ai i ofroi asaj dashurinë që kishte derdhur te dishepujt e tij. Gjoni kishte ardhur me nënën e Krishtit (Mateu 27:56), megjithatë ai nuk e përmend emrin e tij apo të Virgjëreshës, në mënyrë që të mos ia prishë nderin që i takon Krishtit në këtë orë të tij të lavdisë. Kur iu drejtua Gjonit dhe ia kushtoi nënën kujdesit të tij, vetëm atëherë dishepulli hyri në shkëlqimin e kryqit. Ai e përqafoi Marinë dhe e mirëpriti në shtëpinë e tij. Pjesa tjetër e grave ishte dëshmitare e këtij shqetësimi. Zoti e kishte shpëtuar njërën prej tyre nga shtatë djaj. Ajo ishte Maria Magdalena. Ajo përjetoi fuqinë fitimtare të Jezusit në shpirtin e saj. Ajo e donte Shpëtimtarin e saj dhe e ndoqi atë.
d) Përmbushja (Gjoni 19:28-30)GJONI 19:28-29 Gjoni, ungjilltari kishte dhuntinë të thoshte shumë me pak fjalë. Ai nuk na thotë asgjë për errësirën që mbuloi tokën, as nuk e dëgjojmë britmën e braktisjes së Krishtit në zemërimin e Perëndisë mbi mëkatet tona. Por na informon, se në fund të luftës së tij për vdekje, që zgjati tre orë, ai ndjeu afrimin e vdekjes. Gjoni nuk e konsideroi vdekjen si ta kishte gëlltitur Jezusin, por se Jezusi i ishte dorëzuar asaj vullnetarisht. Shpirti i tij ishte i rraskapitur në përfundimin e veprës universale të shpengimit. Jezusi pa shpëtimin e përsosur të disponueshëm për të gjithë, se si vdekja e tij do të çlironte miliona mëkatarë nga faji i tyre dhe do t'u jepte atyre të drejtën për të ardhur te Perëndia. Ai pa të korrat dhe frytin e vdekjes së tij që më parë. Në këtë moment, një psherëtimë i doli nga buzët, "Kam etje". Ai, i cili kishte krijuar universin dhe eci mbi ujë që ishte i përbërë nga oksigjeni dhe hidrogjeni, kishte etje. Dashuria e mishëruar kishte mall për dashurinë e një Ati, i cili ia kishte fshehur fytyrën Birit të Tij. Kjo është një skenë e ferrit, ku njeriu ka etje në trup e shpirt dhe nuk mund të gjejë freskim. Më parë, Krishti kishte përmendur të pasurin në ferr me një etje të madhe në zjarret e skëterrës, i cili iu lut Abrahamit të dërgonte Llazarin që të fuste gishtin e tij të zhytur në ujë të ftohtë dhe të qetësonte fytin e tij të fryrë. Jezusi ishte një njeri i vërtetë, që duronte etjen e natyrshme, por nuk e pranoi etjen e tij derisa puna e shpëtimit u krye. Më pas, Fryma e Shenjtë i zbuloi se shërbimi i tij shpengues ishte shpallur një mijë vjet më parë në Psalmin 22:13-18, pirja e uthullës u përmend gjithashtu në Psalmin 69:21. Nuk e dimë nëse ushtarët i ofruan Jezusit pijen si uthull të pastër apo të përzier me ujë, qoftë si përbuzje apo në lëngim. Dimë se nuk ishte ujë i pastër. Njeriu Jezus, i cili është Biri i Perëndisë, ishte në këtë moment i pafuqishëm. GJONI 19:30 Pasi Jezusi kishte shijuar uthullën e zemërimit, ai shqiptoi fjalën e fitores, "U krye!" Një ditë përpara kësaj thirrjeje triumfuese, Biri i kishte kërkuar Atit të tij që ta lavdëronte në kryq për shpengimin tonë, që Ati, Vetë, të lavdërohej. Biri e pranoi me besim se kjo lutje do të merrte përgjigje, se ai kishte përfunduar veprën që Ati i kishte dhënë (Gjoni 17:1,4). Sa i pastër është Jezusi në kryq! Asnjë fjalë urrejtjeje nuk i shpëtoi nga buzët e tij, as një psherëtimë për keqardhje apo një britmë dëshpërimi, por ai i fali armiqtë e tij që mbaheshin pas dashurisë së Perëndisë, e cila dukej si një armik për hirin tonë. Jezusi e dinte se e kishte përfunduar veprën e shpengimit, sepse Perëndia e bëri të përsosur pionierin e shpëtimit tonë nëpërmjet vuajtjes. Askush nuk mund t'i kuptojë thellësitë dhe lartësitë e dashurisë trinitare, sepse Biri ia ofroi veten Perëndisë me anë të Frymës së përjetshme, pa njolla, një flijim i gjallë (Hebrenjve 9:14). Që nga thirrja përfundimtare e Krishtit në kryq, shpëtimi është i plotë, nuk ka nevojë të jetë më i përsosur. Nuk janë kontributet tona, veprat tona të mira, lutjet tona, shenjtërimi ynë që sjellin drejtësinë tonë ose shenjtërinë e shtuar në jetën tonë. Biri i Perëndisë i ka bërë të gjitha këto një herë e përgjithmonë. Me vdekjen e tij ka lindur një epokë e re dhe mbretëron paqja, sepse Qengji i therur i Perëndisë na ka pajtuar me Atin në Qiell. Kush beson është i justifikuar. Letrat janë komenti i fjalëve të Jezusit, përfundimtare dhe hyjnore, "U krye!". Jezusi uli kokën, më në fund, me nderim dhe madhështi. Ai e dorëzoi shpirtin e tij në duart e Atit të tij, i cili e deshi atë pa pushim. Kjo dashuri e tërhoqi atë në fronin e hirit, ku ai ulet sot në të djathtën e Atit, një me Të. LUTJE: O Qengji i Shenjtë, që ke hequr mëkatin e botës; ti je i denjë të marrësh fuqinë, pasurinë, urtësinë, fuqinë, nderin, lavdinë, bekimin dhe jetën time gjithashtu. Ngrije kokën time për të të parë ty, o i Kryqëzuar, duke kërkuar falje nga ty për të gjithë fajin tim dhe duke besuar se ti do të më bësh të shenjtë me hirin dhe gjakun tënd. PYETJA:
|