Mobile device - Print - Bottom

Previous Lesson -- Next Lesson

7. Pali në Athinë (Veprat 17:16-34)

---

VEPRAT 17:22-29
22 Atëherë Pali u ndal në mes të Areopagut dhe tha: ''O burra athinas, unë e kuptoj se në çdo gjë jeni shumë fetarë; 23 Sepse, ndërsa po ecja dhe po shqyrtoja objektet e adhurimit tuaj, gjeta edhe një altar me këtë mbishkrim: "Perëndisë së panjohur". Prandaj, Atë që ju e adhuroni pa e njohur, unë jua shpall; 24 Perëndia që krijoi botën dhe çdo gjë në të, duke qenë se është Zot i qiellit dhe i tokës, nuk banon në tempuj të bërë me dorë njeriu. 25 As nuk shërbehet nga duart e njerëzve, sikur të kishte nevojë për ndonjë gjë, sepse Ai u jep të gjithëve jetë, frymë dhe çdo gjë. 26 Dhe ai ka bërë nga një gjak i vetëm çdo racë njerëzish të banojnë në gjithë faqen e dheut dhe ka përcaktuar kohët e tyre të paracaktuara dhe kufijtë e banimit së tyre, 27 me qëllim që ata të kërkojnë Zotin, me shpresën që të mund ta gjejnë duke e prekur Atë, megjithëse Ai nuk është larg secilit prej nesh; 28 sepse në të jetojmë, lëvizim dhe jemi, siç kanë thënë edhe disa nga poetët tuaj: "Sepse edhe ne jemi pasardhës të tij." 29 Prandaj, duke qenë se jemi pasardhës të Perëndisë, nuk duhet të mendojmë se Natyra hyjnore është e ngjashme me arin, argjendin ose gurin, diçka e formuar nga arti dhe e shpikur nga njeriu.”

Athina është e bukur dhe tërheqëse, por Jeruzalemi është më i madh. Kodrat përreth Athinës, fushat dhe deti janë të akorduara si një muzikë e këndshme. Por Jeruzalemi duket si një altar që është i rrethuar me kodrat e maleve të gjykimit dhe hirit. Pali qëndronte në mes të zemrës së artit grek në qendër të kulturës athinase nën hijen e Partenonit, ose tempullit të Minervës dhe u mundua për të vetmin Zot, Krijuesin, të Plotfuqishmin dhe Gjithësunduesin. Pali nuk predikoi Krishtin e kryqëzuar, sepse dëgjuesit e tij nuk e kuptonin faljen dhe as nuk e kërkonin atë. Pali nuk u tregoi të gjitha parimet e besimit të tij, as nuk iu përgjigj kërkesave të njerëzve dhe rrethanave aktuale, as nuk rrëfeu mendimet e tij shpirtërore, të cilat ishin të fshehura dëgjuesve, por predikoi për t'i shpëtuar. Ai filloi nga hapi i parë që është frika ndaj Zotit, e cila është fillimi i urtësisë. Predikuesi i urtë u përpoq t'i çlironte athinasit nga besimi i tyre në shumë perëndi, që t'i çonte ata drejt dlirësisë së Perëndisë dhe përgjegjësisë para tij, në mënyrë që të mund të kërkonin vullnetin e tij të penduar dhe të dridhur nga frika e personit të tij të shenjtë.

Pali nuk i dënoi filozofët dhe studiuesit për injorancën e tyre shpirtërore, por e lidhi veten me fenë e tyre sipërfaqësore dhe i nderoi qëllimet e tyre të mira, megjithëse ishte shumë i mërzitur nga perënditë e tyre të shumta. Apostulli mund të bënte dallimin midis personave dhe gjendjes së tyre të humbur. Ai nuk e refuzoi kërkuesin e humbur, por i ofroi objektin e tij të kërkimit të vazhdueshëm. Të gjithë njerëzit kanë mall për Zotin, por as nuk e njohin atë dhe as nuk mund të vijnë tek Ai për shkak të mëkateve të tyre.

Pali u ngrit në mes të gjenive arrogantë dhe tha me guxim se e njihte Perëndinë e panjohur që fshihet në ta dhe të cilin ai e predikonte. Gjëja më e çuditshme është se athinasit, në zellin e tyre fetar, nuk donin të hiqnin nga adhurimi i tyre asnjë hyjni me të cilin mund të mos njiheshin, kështu që ndërtuan një altar për zotin e panjohur, ku ofruan flijime për t'u mbrojtur nga zemërimi i tij. Pali e përdori këtë altar pagan si një urë lidhëse midis idhujtarisë së tyre dhe besimit të tij dhe u tregoi dëgjuesve nëpërmjet tij Zotin e Plotfuqishëm që administron edhe sot qiejt dhe tokën, retë dhe erërat; dhe në duart e tij heshtin detet, hapësirat dhe yjet. Madje ai ka numëruar edhe fijet e flokëve në kokën tënde. Ne të gjithë kemi nevojë të madhe sot, në ditët tona teknologjike, për depërtim të thellë në lavdinë dhe madhështinë e Zotit, Krijuesit që të mund të kuptojmë praktikisht se shkencat e reja si fizika, kimia, biologjia dhe astronomia nuk janë veçse shpjegime të varfëra të fuqisë së tij të pakufizuar. Zoti i gjallë është më i madh se mendjet tona dhe më i lartë se të kuptuarit tonë, sepse ai krijoi kafkën tonë të vogël. Ne jemi të gjithë krijesa, por ai është një Shpirt krijues dhe ne jemi ndarë prej tij për shkak të mëkateve tona. Kjo është marrëdhënia kryesore midis njeriut dhe Zotit. Ne të gjithë duhet ta njohim përsëri Perëndinë, Krijuesin dhe t'i drejtojmë mendimet tona tek Ai që të mos hyjnizojmë shkencat, teknologjitë, njerëzit dhe paratë dhe të mos harrojmë të vetmin Zot të vërtetë.

Zoti i madh nuk ka nevojë për adhurim apo sakrifica, sepse ai është i shenjtë dhe i madh në vetvete. Ai nuk varet nga ndihma e njerëzve dhe nuk kërkon ushqim, apo flijime. Për më tepër, ai nuk është i mbyllur ose i burgosur në tempuj dhe kisha. Shpirti i tij nuk është gurëzuar në idhuj apo gurë të çuditshëm. Zoti ynë është i lirë dhe i lavdishëm. Ai i zbaton planet e tij në krijimin e jetës së vazhdueshme te njerëzit, kafshët dhe bimët. Edhe yjet e rinj formohen sipas dëshirës së tij nga gazrat e lehta të mjegullta, dhe më pas kondensohen në një gjendje të ngurtë. Ai që e nderon Krijuesin e bën detyrën e parë ndaj tij. Falënderimi dhe adhurimi ynë janë të pashmangshme nëse e njohim lavdinë e tij. Në këtë mënyrë Pali u përpoq t'i çlironte dëgjuesit e tij nga besimi i tyre në idhujt e artë dhe tempujt e mermertë dhe i udhëhoqi ata te Perëndia, Krijuesi i madh.

Pastaj, apostulli i vuri në dukje të Gjithëpushtetshmin që ndërhyn në historinë e popujve. Ai na krijoi nga Adami, i dha urdhërime çdo kombi dhe i zhvilloi popujt, pavarësisht nga fuqia e mëkatit, që jeton në trupat e tyre. Megjithatë, kush e zbaton ligjin e tij mbetet, por ai që e lë Perëndinë mbytet në luksin e egoizmit. Zoti i mëshirshëm i jep çdo fisi e çdo populli kohë për reflektim, për realizimin e talenteve dhe sukseseve dhe ua cakton kufijtë e vendeve ku do të jetojnë. Por ai që humbet respektin e Zotit, humb edhe të drejtat e tij njerëzore. Detyra e rëndësishme e të gjithë popujve është të kërkojnë Zotin dhe ta lavdërojnë atë, sepse qëllimi i ambicies sonë nuk është paraja, dinjiteti, fuqia apo shkenca, por vetë Zoti i gjallë. Çdo njeri që nuk është i drejtuar nga Zoti është i humbur. A e kërkoni Zotin tuaj, apo jeni përqendruar te vetja? A vraponi pas qëllimeve që sveniten, apo qëndroni fort në Gjithëdhënësin? Ai është Krijuesi i përditshëm i jetës që i drejton popujt sipas sjelljeve të tyre.

Zoti i madh nuk ulet mbi retë e qiellit, as nuk banon në tempuj prej guri, sepse ai është një Frymë dhe është i gjithëpranishëm. Ai, në fakt, nuk mungon, nuk është larg nesh dhe nuk është i paarritshëm për asnjërin prej nesh, por është shumë afër jush. Ai dëgjon çdo fjalë që thoni dhe i njeh mendimet tuaja. Ndërgjegjja juaj është e zbuluar para tij. Ai njeh çdo pikë në të, pasi tempulli i njeriut në trupin e tij shfaqet para dritës elektrike përmes instrumentit të mjekut. Nuk mund t’i fshihni atij asgjë. Ndërgjegjja juaj zbulon mëkatet tuaja.

Ai që kupton se Perëndia na afrohet ndërsa jemi ende mëkatarë dhe ndjen dridhjen e dashurisë së Perëndisë, adhuron atë që na ka bërë sipas shëmbëlltyrës së tij. Për të shpjeguar këtë marrëdhënie parimore midis Perëndisë dhe njerëzve, Pali citoi një shprehje nga filozofia greke, duke thënë: "Ne jemi pasardhës të Perëndisë". Kjo deklaratë është e tmerrshme, sepse burimi ynë nuk është asgjëja, materia apo e keqja, por ne vijmë nga Perëndia. Ne jemi në të dhe ai është rruga dhe destinacioni ynë. Pra, mendimet tona duhet t'i drejtohen vetëm Zotit, ose përndryshe jemi mëkatarë. As imazhet e artit, as ndërtesat madhështore që vezullojnë me ar në rrezet e diellit, as sistemet e nocioneve filozofike nuk tregojnë lavdinë e Perëndisë në botë, por çdo njeri është pasardhës i Më të Lartit dhe është i thirrur për të realizuar imazhin e tij.

LUTJE: O Zot i shenjtë, ti e krijove universin dhe e ruan me durimin tënd. Në ty ne jetojmë dhe në mëshirën tënde vazhdojmë. Të falenderojmë për dashurinë tënde të madhe. Të lutemi drejtoji mendimet tona, në çdo kohë, drejt teje.

PYETJA:

86. Cilat ishin tre nocionet e pjesës së parë të predikimit të Palit para filozofëve të Athinës?

Mobile device - Print - Top