Mobile device - Print - Bottom

Previous Lesson -- Next Lesson

e) Tejshpimi i brinjës së Jezusit (Gjoni 19:31-37)

---

GJONI 19:31-37
31 Meqenëse ishte dita e Përgatitjes, për të mos lejuar që trupat të mbeteshin në kryq të shtunën (sepse ajo e shtunë ishte ditë me rëndësi të veçantë), judenjtë i kërkuan Pilatit që atyre t'u thyheshin kërcinjtë dhe të hiqeshin që andej . 32 Atëherë ushtarët erdhën dhe ia thyen kërcinjtë të parit dhe tjetrit që ishte kryqëzuar me të; 33 por, kur erdhën te Jezusi dhe panë se ai tashmë kishte vdekur, nuk ia thyen këmbët. 34 Por një nga ushtarët ia tejshpoi brinjën me një shtizë dhe menjëherë i doli gjak dhe ujë. 35 Ai që e pa, ka dëshmuar për këtë – dëshmia e tij është e vërtetë dhe ai e di se thotë të vërtetën, që edhe ju të besoni. 36 Sepse këto gjëra në fakt ndodhën që të përmbushet Shkrimi: Asnjë eshtër e tij nuk do t'i thyhet. 37 Dhe përsëri një Shkrim tjetër thotë: Do të vështrojnë atë që e kanë tejshpuar.

Fanatikë për Ligjin e tyre, hebrenjtë nuk kishin ndjenja njerëzore. Statuti i Moisiut ishte që trupat e të vrarëve të hiqeshin para se të binte mbrëmja. Kështu judenjtë e zbatuan këtë për tre burrat e kryqëzuar. Nuk donin të shikonin skenën e shëmtuar gjatë festimeve të tyre. Ata i kërkuan Pilatit që t'u jepte fund të treve me shpejtësi duke ua thyer gjymtyrët. Të kryqëzuarit ndonjëherë mund të mbijetonin tri ditë. Gozhdimi i duarve dhe këmbëve nuk shkakton gjithmonë humbje të mjaftueshme të gjakut. Kështu ushtarët vazhduan të gjymtojnë trupat me goditje dërrmuese.

Ushtarët u ndalën përpara Jezusit, duke vendosur që ai tashmë kishte vdekur. Trupi i tij i butë ishte dobësuar nga fshikullimi dhe shpirti i tij në ankth nën peshën e fajit tonë dhe zemërimit të Perëndisë mbi botën. Jezusi vdiq lirisht me dëshirën e tij për të na pajtuar me Perëndinë. Duke mos u shqetësuar veçanërisht për çështjet fetare, judenjtë ishin në ankth për t'u siguruar që Jezusi kishte vdekur. Një nga ushtarët mori një shtizë dhe shpoi brinjën e Krishtit pranë zemrës së tij. Ujë dhe gjak shpërthyen, duke dëshmuar se ai kishte vdekur para orës së gjashtë të së Premtes së Madhe.

Kjo ngjarje i tregon të krishterit se Perëndia është fitimtar në tre aspekte. Së pari, judenjtë u shtynë nga Satani të përpiqeshin të thyenin eshtrat e Krishtit, që askush të mos pretendonte se i Kryqëzuari ishte flijimi hyjnor. Rituali i Pashkës kërkonte që Qengji të ishte i paprekur pa eshtra të thyera (Eksodi 12:46). Kështu që Perëndia e ruajti Birin e Tij edhe në vdekje dhe askush nuk mund ta kundërshtojë emërimin e tij si Qengji i Perëndisë.

Së dyti, shpimi i brinjës së Jezusit nga ushtari e gjen tekstin e tij mbështetës te Zakaria 12:10. Tek Zakaria 11:13, profeti pa që njerëzit e Dhjatës së Vjetër e vlerësonin Bariun e tyre në jo më shumë se tridhjetë sikla argjendi. Pavarësisht nga kjo sasi tallëse, Perëndia do të derdhë Frymën e hirit dhe lutjes mbi shtëpinë e Davidit dhe popullin e Jeruzalemit, në mënyrë që sytë e tyre të hapen dhe të njohin se kush është i Kryqëzuari dhe identiteti i Atit të tij. Pa këtë ndriçim ata nuk do ta njihnin Perëndinë apo shpëtimin e Tij. I Kryqëzuari është mjeti i vetëm për të marrë Frymën e Perëndisë, siç lexojmë: "Ata do të shikojnë atë që e tejshpuan".

Së treti, dishepulli që qëndroi besnikërisht në kryq ishte një dëshmitar okular i gjithçkaje që ndodhi dhe u fol. Ai nuk ia mbathi kur erdhën ushtarët dhe nuk e la Zotin e tij pas asaj vdekjeje. Ai pa shpimin e brinjës së Jezusit dhe na dëshmon për dashurinë e Perëndisë, Atit, Birit dhe Frymës së Shenjtë, që ne të fitojmë besim në unitetin e Trinisë dhe jetën e përjetshme.

LUTJE: Zoti Jezus Krisht, ti je Fitimtar mbi mëkatet, Satanin dhe gjykimin. Ti je i gjalli, Mbreti me Atin në unitetin e Frymës.

PYETJA:

117. Çfarë mësojmë nga fakti se kockat e Krishtit mbetën të pathyera?

Mobile device - Print - Top