Mobile device - Print - Bottom

Previous Lesson -- Next Lesson

c) Εκείνος Που Γνωρίζει τον Κύριο Του, Κρίνει τον Εαυτό Του, όχι τους Άλλους (Ματθαιοσ 7:1-6)

---

ΜΑΤΘΑΊΟΣ 7:1-5
1«Μην κρίνετε τους συνανθρώπους σας, για να μη σας κρίνει κι εσάς ο Θεός. 2 Με το κριτήριο που κρίνετε θα κριθείτε, και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε. 3 Πώς μπορείς και βλέπεις το σκουπιδάκι στο μάτι του αδερφού σου και δε νιώθεις ένα ολόκληρο δοκάρι στο δικό σου μάτι; 4 Ή πώς θα πεις στον αδερφό σου “άφησέ με να σου βγάλω το σκουπιδάκι από το μάτι σου”, όταν έχεις ένα ολόκληρο δοκάρι στο δικό σου μάτι; 5 Υποκριτή! Βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι, και τότε θα δεις καθαρά και θα μπορέσεις να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του αδερφού σου». (Ησαίας 33:1, Μάρκος 4:24, Ρωμαίους 2:1, Α’ Κορινθίους 4:5)

Ο Ιησούς υπέφερε από την σκληροκαρδία, την υποκρισία και την υπερηφάνεια, οι οποίες υπήρχαν στους μαθητές Του και στους ανθρώπους γενικά. Τους έδωσε εντολή να μην κρίνουν κανένα, αλλά να κρίνουν τον εαυτό τους πρώτα. Ο Νόμος του Χριστού αποκαλύπτει τις κακές και πονηρές μας προθέσεις, τους λόγους και τις αποφάσεις που προκύπτουν από αυτές τις προθέσεις. Ο Ιησούς ήθελε να αναμορφώσει την πηγή των σκέψεων μας και να ανακαινίσει πρώτα τις καρδιές μας ώστε η σκέψη, ο λόγος και οι πράξεις μας να μεταμορφωθούν όλες μαζί.

Πρώτα πρέπει να κρίνουμε τους εαυτούς μας και να κρίνουμε τις πράξεις μας αλλά δε πρέπει να κρίνουμε τον αδερφό μας και την αδερφή μας. Ο Κύριος δε μας έδωσε εξουσία πάνω στους άλλους για να τους κρίνουμε. Δε πρέπει να καθόμαστε στην θέση της κρίσεως ώστε να κάνουμε τον λόγο μας νόμο σε όλους.

Δε πρέπει να βιαζόμαστε να κρίνουμε γενικά και ειδικά τον αδερφό μας ή την αδερφή μας χωρίς λόγο, ιδιαίτερα αν πρόκειται μόνο για προϊόν της ζήλειας μας και της κακής μας φύσης. Δε πρέπει να σκεφτόμαστε το χειρότερο για τους ανθρώπους ούτε να συμπεραίνουμε τέτοια απεχθή πράγματα από τα λόγια τους, παρερμηνεύοντας τους.

Δε πρέπει να κρίνουμε ανελέητα, χωρίς φιλανθρωπία, ούτε με πνεύμα εκδίκησης και επιθυμία να κάνουμε κακό. Δε πρέπει να κρίνουμε την κατάσταση ενός ανθρώπου από μία και μόνο πράξη του, ούτε το πώς είναι ο ίδιος πραγματικά από το πώς συμπεριφέρεται σε εμάς, επειδή για την δική μας υπόθεση έχουμε την τάση να είμαστε μεροληπτικοί.

Δεν πρέπει να κρίνουμε την καρδιά των άλλων, ούτε τις προθέσεις τους, γιατί είναι δικαίωμα του Θεού να δοκιμάζει την καρδιά και δεν πρέπει να μπαίνουμε στην θέση Του ως Κριτές. Δε πρέπει να είμαστε κριτές της αιώνιας τους κατάστασης, ούτε να τους αποκαλούμε υποκριτές, μοιχούς, αποστάτες ή αμαρτωλούς. Αυτό υπερβαίνει τα όρια μας ως άνθρωποι.

Αν κρίνουμε τους άλλους, θα κριθούμε εξίσου. Εκείνος που θα καταχραστεί το έδρανο, θα κληθεί από το δικαστικό σώμα. Εκείνοι που καταδικάζουν τους άλλους περισσότερο είναι συνήθως οι πιο καταδικαστέοι. Όλοι θα έχουν μια πέτρα για να τους ρίξουν. Εκείνος που χρησιμοποιεί το χέρι του και τη γλώσσα του εναντίον όλων των ανθρώπων, θα έχει το χέρι και τη γλώσσα του κάθε ανθρώπου εναντίον του. Οι άνθρωποι δε θα δείξουν κανένα έλεος για τη φήμη εκείνων που δε δείχνουν κανένα έλεος για την φήμη των άλλων.

Πρέπει να ομολογήσουμε ότι κρίνουμε τους άλλους βιαστικά και επιφανειακά και τους θεωρούμε αδύναμους ή δυνατούς, κακούς ή καλούς, πρόθυμους να βοηθήσουν ή να βλάψουν. Συχνά τους μισούμε και τους απορρίπτουμε, λέγοντας τις λάθος λέξεις για εκείνους. Ο άνθρωπος ενεργεί σαν να είναι ο αιώνιος Κριτής. Καταδικάζει τους άλλους και θεωρεί τον εαυτό του καλό και άξιο να κατανοήσει και να αποδεχτεί τους άλλους. Ο Χριστός απορρίπτει τέτοιου είδους σκεπτικά με αυστηρό τόνο και τους καταδικάζει ως ανυπάκουους για πολλούς λόγους:
Δεν γνωρίζουμε το εσωτερικό υπόβαθρο ενός ανθρώπου ή τους κληρονομικούς παράγοντες που έλαβε από τους προγόνους του ή τις επιπτώσεις του περιβάλλοντός του που συνέβαλαν στη διαμόρφωσή του από την παιδική του ηλικία. Αυτός που κρίνει θα κριθεί με το ίδιο μέτρο που χρησιμοποιεί. Γι' αυτό, να είσαι προσεκτικός να μην κάνεις βιαστικά τις κρίσεις σου για κανέναν, ώστε να μην κριθείς και να μην καταστρέψεις τον εαυτό σου μέσω των ανελέητων κρίσεων σου.

Αυτό δεν μας εμποδίζει να επιπλήττουμε τους άλλους όταν κάνουν αμαρτίες και ακάθαρτα έργα εξαιτίας της διεφθαρμένης κοινωνίας τους. Μερικοί φίλοι ακολουθούν βρώμικες τακτικές και διαπράττουν μοιχεία χρησιμοποιώντας την κοινωνία μέσα στην οποία ζουν ως δικαιολογία. Σε εκείνα τα αδέλφια μπορούμε να πούμε, «Δε πρέπει να κρίνετε τον κόσμο και τους άλλους αλλά να κρίνετε τον εαυτό σας.»

Εκείνο που είναι ακόμη πιο απεχθές είναι ότι υπάρχουν και εκείνοι που ταιριάζουν με το πνεύμα του κόσμου χωρίς να τους νοιάζει. Παίζουν τυχερά παιχνίδια, διασκεδάζουν και διαπράττουν μοιχεία, και αν τους ρωτούσες για τη συμπεριφορά τους, θα απαντούσαν, «Είναι μια κοινωνική αναγκαιότητα μέσω της οποίας μαθαίνω να ζω σε συμφωνία με την μελλοντική σύντροφό μου, κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε». Σε αυτούς μπορούμε να πούμε, «Ποιος σας είπε ότι αυτός ο σύντροφος θα κρατήσει αργότερα την υπόσχεσή του και θα σας παντρευτεί αφού ικανοποιήσει τις επιθυμίες του και δεν θα προχωρήσει σε σχέση με άλλα άτομα, όπως μια μέλισσα που κινείται από το ένα λουλούδι στο άλλο ψάχνοντας για το νέκταρ τους».

Ο Θεός είναι ο μόνος πραγματικά ελεήμων και φιλεύσπλαχνος. Αγαπάει ακόμη και τους μοιχούς και τους κλέφτες και ζητάει να τους σώσει. Αν σε υποχρεώνουν να κάνεις κριτική για κάποιον, ας γίνει με αγάπη και ευθύτητα, όχι με βία, μίσος και με απότομο τρόπο. Οι άλλοι θα πρέπει να νιώσουν την αγάπη και το σεβασμό μέσα από τα λόγια σου και τη συμπεριφορά σου.

Αν όλοι γνώριζαν τον εαυτό τους όπως τον γνωρίζει ο Θεός, θα ντρέπονταν για τη δική τους ακαθαρσία, υπεροψία, τσιγκουνιά και για την περιορισμένη τους γνώση και ικανότητα σε επιστημονικά και καλλιτεχνικά θέματα. Κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να ελέγξει τον εαυτό του με ειλικρίνεια στο φως της αγιότητας του Θεού ώστε να γίνει ταπεινός, να έχει επίγνωση των δικών του αμαρτιών και της διεφθαρμένης του κατάστασης, να αηδιάσει με τον εαυτό του, να συντριφθεί η υπερήφανη του ψυχή και να μην κρίνει τους άλλους πια αλλά να κρίνει τον εαυτό του πρώτα και κύρια. Ευλογημένος είναι ο άνθρωπος που αρνείται τον εαυτό του και σηκώνει τον δικό του σταυρό κάθε μέρα και ακολουθεί τον Ιησού. Τότε η υπερηφάνεια του φτάνει στο τέλος της και δεν κρίνει τους άλλους μέχρι να έχει συνειδητοποιήσει πρώτα τη δική του διεφθαρμένη ψυχή και να έχει εξομολογηθεί για αυτήν. Η μετάνοια ανοίγει το δρόμο για αμοιβαία κατανόηση και αγάπη και εκείνος που συντρίβεται πνευματικά μπορεί να βοηθήσει εκείνους που δεν έχουν συντριφθεί ακόμη με την καλοσύνη και την αγάπη του και να τους οδηγήσει στον γεμάτο αγάπη Σωτήρα τους, τον μεγαλύτερο γιατρό της ψυχής.

Ο Χριστός αποκαλεί όλους εκείνους που θεωρούν τον εαυτό τους καλύτερο από τους υπόλοιπους υποκριτές, χωρίς επίγνωση των αληθινών ζητημάτων, αφού δεν έχουν αποδεχτεί ακόμη τη δική τους κατάσταση. Από την άλλη μεριά, ο Χριστός απελευθερώνει όποιον καταφεύγει σε Εκείνον αφήνοντας πίσω του την αλαζονεία του, όντας έτοιμος να Τον δεχτεί, και τον μεταφέρει στην αιώνια κατοικία της αγάπης Του. Εκείνος που πιστεύει στον Υιό του Θεού δε θα καταδικαστεί αλλά εκείνος που δεν πιστεύει είναι ήδη καταδικασμένος γιατί απορρίπτει τον γεμάτο αυτοθυσία αντιπρόσωπό του στην τελική κρίση και παραμελεί την αιώνια εξιλέωσή Του που προετοίμασε για τον κόσμο.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Ω αιώνιε Κριτή, ελέησε με εμένα τον μεγάλο αμαρτωλό! Έκρινα και περιφρόνησα πολλούς από τους φίλους μου και τους ποιμένες μου. Σε παρακαλώ συγχώρησε την υπερηφάνεια μου και εξάγνισε με από την αλαζονεία μου ώστε να μπορώ να αλλάξω και να γίνω ελεήμων σε όλους όπως είσαι και Εσύ ελεήμων σε μας. Αν πρέπει να πάρω αποφάσεις σχετικά με τη ζωή κάποιου, σε παρακαλώ δώσε μου σοφία, αγάπη και προσοχή ώστε να μάθω το θέλημα Σου πρώτα. Σε παρακαλώ, βοήθησε με να κρίνω και να απαρνηθώ τον εαυτό μου πρώτα, να σηκώνω το σταυρό μου κάθε μέρα και να σε ακολουθώ.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

76. Γιατί ο Χριστός μας απαγόρευσε να κρίνουμε τους άλλους;

Mobile device - Print - Top