Mobile device - Print - Bottom

Previous Lesson -- Next Lesson

3. Dimërimi në Maltë (Veprat 28:1-10)

---

VEPRAT 28:1-6
1 Tani, pasi shpëtuan, morën vesh se ishulli quhej Malta. 2 Dhe vendasit na treguan dashamirësi të pazakontë; sepse ata ndezën një zjarr dhe na mirëpritën të gjithëve, për shkak të shiut që binte dhe për shkak të të ftohtit. 3 Por, kur Pali mblodhi një tufë me shkopinj dhe i vuri në zjarr, nga të nxehtët doli një nepërkë dhe iu ngjit në dorë. 4 Kështu vendasit, kur panë krijesën që i varej nga dora, i thanë njëri-tjetrit: "Pa dyshim, ky njeri është një vrasës, të cilin, megjithëse e ka shpëtuar detit, drejtësia hyjnore nuk e lë të jetojë". 5 Por ai e shkundi krijesën në zjarr dhe nuk pësoi asnjë të keqe. 6 Megjithatë, ata prisnin që ai të fryhej ose të binte papritur i vdekur. Por, pasi pritën për një kohë të gjatë dhe panë se nuk i ndodhi asgjë e keqe, ndryshuan mendje dhe thanë se ai ishte një perëndi.

Djalli nuk e ka dashur kurrë Perëndinë dhe fëmijët e tij. Ai dëshiron t'i shkatërrojë dhe të ndalojë besimin e tyre. Por providenca e Krishtit na mban natë e ditë, siç shkroi apostulli Pal: «Dashuria e Krishtit na detyron».

Kështu, të varfërit përjetuan së pari mirësinë e Perëndisë, kur dolën në breg. Vendasit e ishullit, i cili në atë kohë ishte nën autoritetin e kartagjenasve, nuk i grabitën dhe nuk i vranë, por ishin shumë miqësorë me ta. Ata mblodhën një tufë të madhe me dru në shi dhe stuhi të fuqishme me erë dhe i vunë në zjarr për t'u ngrohur. Vet Pali u përkul për të mbledhur disa shkopinj për zjarrin. Por djalli, i cili ishte i zemëruar për shpëtimin dhe mbijetesën e apostullit nga deti i hapur, dërgoi një gjarpër helmues, i cili u zvarrit nga flakët dhe e goditi në kyçin e dorës, duke i zhytur dhëmbët e tij helmues me dhunë në dorë saqë nuk mund t'i hiqte nga trupi i tij pas kafshimit. Pali e shkundi gjarprin me forcë në zjarr që të digjej si shenjë e origjinës së djajve, ardhjes dhe kthimit të plotë të zjarrit të zemërimit të Perëndisë.

Banorët vendas të ishullit panë me frikë gjarprin të varur në dorën e Palit dhe i thanë njëri-tjetrit: “Zemërimi i Perëndisë e përndoqi sepse i kishte shpëtuar dënimit të vdekjes në det dhe për këtë arsye nepërka e kapi shpejt si një dënim për mëkatet e tij.” Ata prisnin ta shihnin Palin të rrokullisej me dhimbje të forta për shkak të helmit, i cili ishte infiltruar në trupin e tij dhe prisnin që ai të fryhej ose të binte papritur i vdekur. Por apostulli i johebrenjve mbeti i sigurtë. Ai besonte në premtimin e Krishtit se lajmëtarët e tij do të shkelnin mbi gjarpërinjtë dhe akrepat dhe asgjë nuk do t'i dëmtonte ata, sepse fuqia e Krishtit vepronte në ta.

Kur u vërtetua se Pali ishte i sigurtë, vendasit u frikësuan dhe i pëshpëritën njëri-tjetrit se ai ishte një zot. "Perënditë na kanë zbritur në ngjashmëri me njerëzit!" Në fakt çdo besimtar i krishterë është një fëmijë i Zotit. Ai nuk është një nga ata perëndi të pavarur që janë aq absurdë sa imagjinata e grekëve dhe romakëve, por ai është i mbushur me Frymën e Shenjtë dhe i bashkuar me Krishtin që Perëndia Atë flet nëpërmjet tij dhe i jep atij jetën e tij të përjetshme. Djalli e dinte saktësisht pse donte ta shkatërronte Palin. Pali ishte udhëheqësi i ungjillizimit të gjithë botës. Ai donte t'ia nënshtronte Krishtit kryeqytetin e botës dhe ta bënte atë një pikënisje për të ungjillizuar pjesën tjetër të saj. Të gjitha ushtritë e ferrit u rekrutuan kundër këtij përparimi në Romë: këshilli i judenjve, guvernatorët mendjemëdhenj, shpirtrat kundërshtues, stuhia vdekjeprurëse, deti i trazuar dhe gjarpri helmues. Megjithatë, Krishti është Fitimtari. Askush nuk mund të qëndrojë në rrugën e përparimit të tij ngadhënjimtar.

VEPRAT 28:7-10
7 Në atë rajon ishte një pronë e qytetarit kryesor të ishullit, i cili quhej Publius, i cili na priti dhe na mbajti me mirësjellje për tri ditë. 8 Dhe ndodhi që i ati i Publit ishte shtrirë i sëmurë nga ethet dhe dizenteria. Pali hyri tek ai dhe u lut, dhe vuri duart mbi të dhe e shëroi. 9 Kur u bë kjo, erdhën dhe u shëruan edhe të tjerë që kishin sëmundje në ishull. 10 Ata gjithashtu na nderuan në shumë mënyra; dhe kur u nisëm, na siguruan gjërat që ishin të nevojshme.

Publiu, kreu i ishullit e ftoi oficerin me ushtarët dhe të burgosurit e tij të qëndronin në shtëpinë e tij dhe u tregoi atyre mikpritje të hirshme. Atëherë babai i Publit ishte i sëmurë nga një sëmundje ngjitëse dhe ishte gati të vdiste. Megjithatë, Pali, gati për të treguar vlerësim dhe për t'i kthyer mirësinë Publiut, shkoi në shtëpinë e të atit dhe e shëroi në emër të Krishtit Jezus. Lutja e efektshme dhe e zjarrtë e një njeriu të drejtë ka shumë dobi, sepse ai vazhdon pa mëkat. Me vullnetin e Krishtit besimtarët mund të shërojnë sëmundjet duke vendosur duart mbi të sëmurët. Në fakt, fuqia e Perëndisë doli nga apostulli tek i sëmuri dhe ai u shërua menjëherë.

Kjo mrekulli ishte e jashtëzakonshme për vendasit e ishullit. Lajmi u përhap shpejt nga shtëpia në shtëpi dhe njerëzit u gëzuan duke menduar se perënditë e mira kishin zbritur tek ata. I sollën të gjithë të sëmurët te Pali, Luka, mjeku dhe Aristarku, të cilët u lutën së bashku dhe i shëruan të gjithë në emër të Krishtit. Nga këto shërbime të tre burrat përjetuan shumë nderime. Ata u larguan nga ishulli të ngarkuar me gjithçka që u nevojitej për udhëtimin e mbetur. Pa dyshim që Pali kishte predikuar edhe në këtë ishull në gjuhën barbare, aq sa mundi dhe aq sa i lejohej. Shërimet e krishtera nuk janë magji apo komunikime me okultizmin, por janë shenja të qarta, të cilat tregojnë Jezu Krishtin dhe fuqinë e tij të drejtë.

PYETJA:

122. Cila është domethënia e gjarprit që kafshoi Palin? Çfarë kuptoni nga shërimet në ishullin e Maltës?

Mobile device - Print - Top