Mobile device - Print - Bottom

Previous Lesson -- Next Lesson

15. Rizgjimi dhe shërimet e shumta (Veprat 5:12-16)

---

VEPRAT 5:12-16
12 Dhe me anë të duarve të apostujve u bënë shumë shenja dhe mrekulli në popull. Të gjithë me një mendje të vetme mblidheshin në portikun e Solomonit. 13 Megjithatë asnjë nga të tjerët nuk guxoi të bashkohej me ta, por populli i vlerësonte shumë. 14 Dhe Zotit i shtoheshin gjithnjë e më shumë besimtarë, turma burrash dhe grash, 15 saqë i nxirrnin të sëmurët në rrugë dhe i vendosnin në shtretër e në shtroja, që të paktën kur të kalonte Pjetri hija e tij të binte mbi ndonjë nga ata. 16 Edhe një turmë u mblodh nga qytetet përreth në Jeruzalem, duke sjellë të sëmurë dhe ata që mundoheshin nga frymërat e ndyra, dhe të gjithë shëroheshin.

Shenjtorët në bashkësinë e tyre nuk ishin egoistë, që jetonin për veten e tyre të parfumuar nga njëri-tjetri me temjanin e lavdërimeve hipokrite. Jo! Ata ishin plot dhembshuri. Vuanin për hallet e kombit të tyre duke kërkuar ndërhyrjen e dorës së Perëndisë. Ata jo vetëm që predikuan, por edhe shëruan. Ata i shërbyen Perëndisë jo vetëm me gojë, por edhe me duar dhe muskuj.

Sa e mrekullueshme! Ata nuk vazhduan me fuqinë e tyre personale, as nuk organizuan bamirësi, as nuk mblodhën para për të varfërit, por dhanë nga fuqia e Perëndisë që u ishte dhuruar dhe për pasojë shërbimi i tyre u bë një shenjë që tregonte lavdërimin e Jezusit. Jezusi kishte bërë shumë shenja dhe mrekulli nëpërmjet tyre, të cilat ishin të gjitha si përgjigje e lutjeve të tyre të përmendura në (4:24-30). Perëndia kishte shtrirë dorën e tij dhe mbizotëroi nëpërmjet apostujve të tij mbi sëmundjet, demonët dhe problemet. Mbretëria e tij po vinte qartë dhe në mënyrë të prekshme.

Besimtarët nuk ndërtuan një kishë të bërë me dorë. Ata nuk kishin nevojë për një shtëpi të shenjtë për Perëndinë, sepse zemrat e tyre ishte vendi ku banonte Perëndia. Mblidheshin në shtëpitë e tyre në grupe të vogla ose mblidheshin së bashku në portikun e gjerë të tempullit ku Jezusi i kishte mësuar më parë njerëzit. Atje këndonin psalme, flisnin dhe luteshin së bashku. Shoqëria e tyre u bë e njohur për të gjithë njerëzit, të dashur dhe të nderuar, pasi asnjëri prej tyre nuk ishte ankuar kurrë kundër tjetrit, por e njihnin njëri-tjetrin nëpërmjet Frymës së Shenjtë dhe dëshironin të mblidheshin në çdo kohë.

Sa e çuditshme! Turmat nuk vrapuan drejt tyre duke ditur se apostujt kishin një fond të përbashkët plot me para për t'u ndarë midis anëtarëve në nevojë, as nuk erdhën tek ata për të shqyrtuar fuqinë e Perëndisë që rridhte lirisht nga shërbëtorët e tij. Por vazhduan të vëzhgonin asnjëanës dhe me frikë, sepse mendonin se Perëndia banonte te këta besimtarë. Ai që nuk ishte i përgatitur të vdiste menjëherë për egoizmin e tij, mbeti larg bashkësisë të shenjtorëve, përveç grupeve të burrave dhe grave që besuan dhe u kthyen në besim dhe erdhën me vendosmëri dhe këmbëngulje në kishën e krishterë dhe u përtërinë, të pajisur me fuqi dhe siguri në Zotin.

Hebrenjtë zakonisht numëronin vetëm burrat. Megjithatë, Luka, ungjilltari thekson se një mori grash kishte ndjekur apostujt e Krishtit dhe kishte përjetuar fuqinë dhe shpëtimin e Frymës së Shenjtë. Besimi i tyre nuk ishte një besim i filozofuar, por një pjesëmarrje në shpëtimin e Perëndisë dhe fuqinë e tij që banonte në ta.

Rrjedha e fuqisë së Frymës së Shenjtë ishte aq e bollshme në ato ditë, saqë kryheshin mrekulli si në ditët e Jezusit (Marku 6:56) kur të sëmurët i nxirrnin në rrugë dhe i vendosnin në shtretër dhe dyshekë për të prekur rrobat e Jezusit kur kalonte nëpër fshatra dhe qytete që ata të mund të shëroheshin nëpërmjet besimit të tyre në Jezusin. Në mënyrë të ngjashme, hija e Pjetrit u mbush me fuqi dhe Fryma e Shenjtë u derdh prej saj. Dashuria e Krishtit është një atmosferë e prekshme shpirtërore në të cilën shërohet shpirti i njeriut.

Kjo lëvizje rizgjimi nuk mbeti e panjohur në fshatrat dhe qytetet hebraike, por njerëzit erdhën nga rrethina me të sëmurët dhe të pushtuarit nga demonët që apostujt t'i shëronin. Kështu, pjesa e dytë e urdhrit të Krishtit për të predikuar botën u realizua, sepse apostujt duhej të fillonin nga Jeruzalemi dhe më pas të predikonin ungjillin në Jude. Apostujt shëruan të gjithë të sëmurët me fuqinë e Krishtit. Fjala të gjithë nuk u raportua nga një prift, një klerik ose një peshkop, por nga një mjek me përvojë që njihte saktësisht fuqitë dhe sëmundjet lënguese, si dhe shpirtrat që shkaktojnë çmenduri dhe parehati te njerëzit. Megjithatë, fuqia e atij që u ringjall prej së vdekurish mbizotëroi nëpërmjet kishës së gjallë mbi gjithë shkatërrimin e djallit në botë. Kështu dishepujt shoqëruan Zotin e tyre në përparimin e triumfit të tij. Edhe sot, Krishti çliron shumë nga zinxhirët e mëkatit, prangat e djajve dhe sëmundjet e dhimbshme, me kusht që besimtarët të bashkohen në bashkësinë e dashurisë, duke u lutur së bashku si tempulli i Perëndisë dhe duke iu nënshtruar udhëheqjes së Frymës së Shenjtë në dashuri dhe të vërtetë. A është realizuar kisha e krishterë tek juve? Studioni me detaje Librin e Veprave të Apostujve me raportet e tij, sepse Jezu Krishti është i njëjti dje, sot dhe përgjithmonë.

LUTJE: Beko Zotin, shpirti im; dhe gjithçka që është brenda meje, beko emrin e Tij të shenjtë! Beko Zotin, shpirti im, dhe mos harro të gjitha të mirat e tij: që fal të gjitha paudhësitë e tua, që shëron të gjitha sëmundjet e tua, që shpengon jetën tënde nga shkatërrimi, që të kurorëzon me dashamirësi dhe dhembshuri, që të ngop gojën me të mira, që forca jote të ripërtërihet si e shqiponjës.

PYETJA:

28. Cili ishte misteri i bamirësisë në kishën primitive?

Mobile device - Print - Top