Mobile device - Print - Bottom

Previous Lesson -- Next Lesson

B - Këshilli Apostolik Në Jeruzalem (Veprat 15:1-35)

---

VEPRAT 15:6-12
6 Tani apostujt dhe pleqtë u mblodhën për të shqyrtuar këtë çështje. 7 Dhe, mbasi pati shumë mosmarrëveshje, Pjetri u ngrit në këmbë dhe u tha atyre: “Vëllezër, ju e dini se shumë kohë më parë Perëndia midis nesh më zgjodhi mua, që me anë të gojës sime johebrenjtë të dëgjojnë fjalën e ungjillit dhe të besojnë. 8 Kështu Perëndia, që i njeh zemrat, u ka dhënë atyre dëshmi duke u dhënë Frymën e Shenjtë, ashtu siç bëri me ne, 9 dhe nuk bëri asnjë dallim midis nesh dhe atyre, duke ua pastruar zemrat me anë të besimit. 10 Tani, pra, pse e vini në provë Perëndinë duke u vënë në qafë dishepujve një zgjedhë që as etërit tanë dhe as ne nuk mundëm ta mbanin? 11 Por ne besojmë se nëpërmjet hirit të Zotit Jezu Krisht do të shpëtojmë njësoj si ata.” 12 Atëherë e gjithë turma heshti dhe dëgjoi Barnabën dhe Palin që tregonin sa shumë shenja dhe mrekulli kishte bërë Perëndia nëpërmjet tyre midis johebrenjve.

Pas mbledhjes së përgjithshme, e cila u mbajt në praninë e të gjithë anëtarëve, pleqtë e kishës u mblodhën edhe një herë në një seancë të mbyllur për të gjetur përmes lutjes dhe depërtimit të thellë në Ligjin dhe Profetët një sqarim të çështjes së ligjit dhe ungjillit. Kjo seancë ishte e nxehtë dhe e gjatë, për shkak të ndryshimit të madh midis kërkesave të Dhjatës së Vjetër dhe dhuratave të hirit në Dhjatën e Re. Ai që nuk e kupton të vërtetën e këtij ndryshimi, e lexon Biblën sipërfaqësisht. Megjithatë, në fund të diskutimit, Pjetri, i cili kishte rezultuar se ishte më i guximshmi midis apostujve nëpërmjet dëshmisë së tij nën drejtimin dhe udhëheqjen e Frymës së Shenjtë dhe deklaratës së tij për themelet e shpëtimit tonë, u ngrit në këmbë dhe theksoi se Perëndia nuk e punësoi Palin, por e përdori atë së pari për të kryer vullnetin e tij në komunikimin e ungjillit te johebrenjtë; dhe kështu ata besuan dhe besimi i tyre u bë i mirë, jo vetëm nëpërmjet besimit teorik, por nëpërmjet besimit të vërtetë duke ia dorëzuar plotësisht zemrat e tyre Jezusit dhe duke marrë shpëtimin e tij në kryq.

Perëndia është i Gjithëdijshmi, i cili heton zemrat dhe konfirmon besimin në Jezusin me anë të dëshmisë së vulës së Shpirtit të tij. Çdo besimtar i vërtetë në Krishtin merr një dëshmi të qartë nga Perëndia të shkruar jo në letër që prishet, por të vulosur me Frymën e Shenjtë që banon në zemrat e atyre që e duan Jezusin, siç u shkroi Pali Efesianëve: “Duke besuar, ju u vulosët me Frymën e Shenjtë të premtimit.”

Nuk ka një Frymë të Shenjtë për Judenjtë dhe një tjetër për Johebrenjtë. Judeu që përqafon Jezusin e gjallë jeton me të njëjtën fuqi me të cilën jeton besimtari johebre. Nuk ka dallim ndërmjet besimtarëve në lidhje me racën, gjininë, moshën, kulturën dhe zotërimin. Të gjithë janë një në Krishtin, sepse ne jemi mëkatarë në natyrë dhe të gjithë besimtarët janë shfajësuar ose pastruar nga gjaku i Krishtit. Fryma e Shenjtë nuk banon te asnjë njeri pa pastrimin e plotë, sepse Fryma e Perëndisë dhe mëkati nuk mund të takohen së bashku në zemër. Cili nga të dy banon në ju, Krishti apo i ligu?

Pjetri vazhdoi dëshminë e tij rreth veprës së lirë të Perëndisë. Ai i quajti të gjithë avokatët provokues të Perëndisë që kundërshtojnë planin e tij, sepse i Shenjti synonte të shpengonte johebrenjtë pa ligj. Pra, a mundet ndonjë krijesë ta pengojë atë të zbatojë vullnetin e tij? Dashuria e Zotit është më e madhe se mendjet tona. Është përtej të kuptuarit tonë.

Me këtë njohuri, Pjetri e quajti ligjin një zgjedhë të rëndë, nga e cila Jezusi na kishte çliruar, duke thënë: “Ejani tek unë, të gjithë ju të munduar dhe të rënduar dhe unë do t'ju jap çlodhje. Ai që synon të përmbushë ligjin e Moisiut me anë të fuqisë së tij, dërrmohet nga pamundësia e urdhrit të Perëndisë: "Ji i shenjtë, sepse unë jam i shenjtë". Askush nuk mund të jetë i shenjtë siç është Perëndia, sepse ligji e shtyp plotësisht atë që kërkon shenjtërinë (Mt. 11:30). Krishti na çliroi tërësisht nga zgjedha e Dhjatës së Vjetër dhe na vuri në qafë zgjedhën e tij të lehtë, sepse vet Krishti e mban atë me ne. Ne nuk mund të jetojmë pa një zgjedhë hyjnore, sepse zgjedha simbolizon bashkimin tonë me Perëndinë dhe Krishtin. Ne jemi të bashkuar me të në Dhjatën e Re, që është zgjedha e lehtë, kështu që shkojmë ku shkon ai dhe ndalojmë aty ku ai ndalon. Me bashkimin e tij me ne, ai na ndryshon nëpërmjet përulësisë dhe butësisë së tij.

Pjetri ua bëri të qartë avokatëve në Jeruzalem se as etërit e tyre të perëndishëm, as ai, as ata të gjithë nuk janë praktikisht mbajtës të ligjit, sepse të gjithë jemi të dobët, të ligj dhe të padenjë për bashkësinë me Perëndinë. Si i tillë ai dëshmoi për veten e tij si i lig dhe larg së mirës. Ai që nuk e njeh këtë parim, nuk e ka njohur ende Krishtin. Ai ende qëndron në Dhjatën e Vjetër me njërën këmbë dhe me këmbën tjetër po përpiqet të hyjë në Dhjatën e Re.

Pas këtij rrëfimi, Pjetri arriti në krye të të gjitha thënieve në Dhjatën e Re dhe dëshmoi në qartësinë e Frymës së Shenjtë emblemën e kishës së krishterë. Nuk është nëpërmjet veprave, lutjeve, sjelljeve të drejta, lëmoshës, pelegrinazhit, rrethprerjes ose riteve, por vetëm me anë të hirit të gjakut të Jezu Krishtit dhe në ndërmjetësimin e tij besnik që ne gjejmë të drejtën e shfajësimit tonë përpara Perëndisë dhe ne marrim fuqi, e cila na nxit të praktikojmë atë që është e pamundur duke i dashur armiqtë tanë, duke u shenjtëruar për shërbimin e Perëndisë. Për më tepër, ne nuk besojmë se do të gjykohemi në Ditën e Fundit sipas veprave tona, pasi përndryshe do të shkatërroheshim. Por ne shpresojmë plotësisht te hiri. E kaluara, e tashmja dhe e ardhmja jonë lidhen vetëm me hirin e faljes, hirin e forcimit dhe hirin e përsosmërisë. Kështu ne dëshmojmë me gëzim, duke thënë: “Dhe nga plotësia e tij kemi marrë të gjithë hir përmbi hir” (Djoni 1:16)

Pas kësaj dëshmie të Pjetrit, që udhëhiqej nga Fryma e Shenjtë, asnjë nga vëllezërit farisenj nuk guxoi të thoshte asnjë fjalë. Asnjë prej tyre nuk donte të ishte tundues i Perëndisë dhe asnjëri prej tyre nuk guxoi të linte hirin dhe të përqafonte ligjin si themelin e shpëtimit që do të vinte.

Barnaba dhe më pas Pali, pas tij, dëshmuan edhe një herë për detajet e përparimit triumfues të Krishtit në Azinë e Vogël dhe se si ai e vërtetoi vullnetin e tij shpengues me shenja dhe mrekulli të mrekullueshme. Pali ishte i rezervuar në këtë mbledhje dhe i hapi rrugën të nderuarit Barnaba në këtë mjedis për t'u treguar atyre për udhëtimin e tyre misionar. Me këtë dëshmi, Barnaba bëri shërbimin e fundit të dashurisë ndaj Palit dhe kishës dhe i lidhi ata së bashku që të mos kishte dy kisha të ndara - njëra e krishterë hebreje dhe tjetra johebreje.

Krishti i cili u ringjall prej së vdekurish i udhëzoi apostujt nëpërmjet Shpirtit të tij që të ecnin përpara me guxim. Meqenëse mendjet e tyre nuk mund ta përmbanin interpretimin e ligjit, dhe për t’i sjellë në përputhje mendimet kundërshtuese, ai bëri ndërgjegjen dhe përvojat e tyre në Frymën e Shenjtë si masë të vendimit të tyre. Apostujt nuk i ngurtësuan zemrat e tyre kundër zërit të Frymës së Shenjtë, por iu bindën planit të Testamentit të Ri dhe shpresuan plotësisht në hirin.

LUTJE: O Zoti Jezu Krisht, ne të falënderojmë sepse udhëzove zemrat e apostujve në këtë këshill kritik dhe vendose emblemën e ungjillit si dritë në shandanin e kishës sate. Na ndihmo të mos tërhiqemi nga ligji hebre dhe të justifikohemi me veten tonë, por të shkojmë nëpërmjet besimit tonë në gjakun tënd drejt fronit të hirit në Ditën e Gjykimit, sepse Shpirti yt i jep një dëshmi shpirtit tonë se ne jemi fëmijë të Perëndisë në emrin tënd.

PYETJA:

73. Cila ishte deklarata e Pjetrit, e cila ishte tema e predikimit të tij? Pse kisha e krishterë e konsideroi atë si themelin e shpëtimit?

SHËNIM: Duhet të vërehet se kjo deklaratë e Pjetrit, apostullit, është një nga kulmet në zhvillimin e Librit të Veprave të Apostujve. Ajo është në fakt qendra e saj shpirtërore. Për më tepër, është në mes të tij, për sa i përket numrit të përgjithshëm të fjalëve përpara tij; pasi numri i fjalëve para tij është i njëjtë me atë pas tij në këtë libër të rëndësishëm. Ky varg është në të njëjtën kohë deklarata e fundit e Pjetrit në Librin e Veprave të Apostujve dhe përmbledhja e kurora e predikimit të tij. Që tani e tutje, Luka nuk nuk do të përmendë asgjë për ecjen e Pjetrit gjatë udhëtimit të tij, sepse ai kishte përfunduar detyrën e tij si shërbëtor i kishës dhe nxori ungjillin e hirit përfundimisht si themelin e shpëtimit të vërtetë.

Mobile device - Print - Top