Mobile device - Print - Bottom

Previous Lesson -- Next Lesson

1. Persekutimi i parë i kishës së krishterë në Jeruzalem dhe Shpërndarja e Besimtarëve Në të gjithë Samarinë (Veprat 8:1-8)

---

VEPRAT 8:1-3
8:1 Në atë kohë u ngrit një përndjekje e madhe kundër kishës që ishte në Jeruzalem; dhe të gjithë u shpërndanë nëpër krahinat e Judesë dhe të Samarisë, me përjashtim të apostujve. 2 Dhe njerëz të devotshëm e çuan Stefanin në varrin e tij dhe bënë një vajtim të madh për të. 3 Sauli bëri kërdinë në kishë, duke hyrë në çdo shtëpi, duke tërhequr zvarrë burra e gra, dhe i fuste në burg.

Dëgjuesit u mbushën me zemërim prej të cilit e konsideruan si blasfemi publike, atë çfarë foli Stefani. Ata e dëgjuan lutjen e tij ndërmjetësuese dhe u bënë më nervoz, sepse blasfemuesi nuk lutej për hir dhe mëshirë. Burrat e indinjuar vrapuan në lagjet e hebrenjve helenistë që u bënë të krishterë për t'i shkatërruar, sepse ata kishin filluar, si Stefani, t’i predikonin popullit të Jeruzalemit me dashuri, logjikë dhe rregull. Krerët e priftërinjve ndezën urrejtjen në popull dhe zjarri i hakmarrjes u përhap shumë. U shfaqën inatet e vjetra, xhelozitë për shkak të bekimeve të marra dhe zemërimi i vluar për thyerjen e zakoneve. Në ato ditë u derdhën shumë lot në Jeruzalem, sepse prindërit u hoqën nga fëmijët e tyre, burrat u ndanë nga gratë e tyre dhe të rinjtë nga nënat e veja.

Sauli ishte i zellshëm dhe fanatik. Atij iu dha një dokument autorizues nga këshilli më i lartë për të shkatërruar të ashtuquajturën herezi të Jezusit. Këshillat e Gamalielit nuk kishin më vlerë të jashtëzakonshme, sepse çdo hebre që nuk ishte i vendosur në ligj dhe në ritet persekutohej. Kështu Sauli hyri në shtëpi me forcë, duke pasur një trupë që e shoqëtonte për këtë qëllim, mori me vete burra dhe gra dhe i futi në burg për t'i gjykuar, fshikulluar dhe vrarë, nëse nuk do të hiqnin dorë nga Krishti. Më pas, Pali rrëfeu me lot se kishte përndjekur kishën e krishterë dhe i detyroi besimtarët besnikë të blasfemonin kundër atij që u ringjall prej së vdekurish. Mbajtja e tij e ligjit në një mënyrë jofleksibile e bëri atë të verbër dhe pa dashuri. Ai ishte si një i pushtuar nga demonët. Ai nuk e kuptonte se dashuria është përmbushja e ligjit, por i shërbeu Perëndisë me shpatë dhe nuk ishte i vetëdijshëm se me këtë u bë një djall.

Shumica e të krishterëve u larguan në rajonet fqinje. Ata jetonin në shpella dhe ikën në fshatra të largëta, madje edhe në Samarinë e përbuzur, për t'u strehuar nga ethet vdekjeprurëse. Njerëzit i pyesnin: "Pse vraponi të hutuar pa ushqim dhe veshje?" Ata përgjigjeshin: “Ne e duam Krishtin dhe i duam armiqtë tanë. Kjo është arsyeja pse jemi të persekutuar.” Kështu ata i tregonin popullit lajmin e mirë të atij që u ringjall prej së vdekurish. Krishti bëri që kisha e tij në Jeruzalem të binte dhe lejoi që ajo të thyhej. Armiku i lig u hodh si një shqiponjë nga qielli i kaltër mbi një tufë pulash që ishin shpërndarë të frikësuar gjithandej. Kështu ata e komunikuan ungjillin, sipas kërkesës së Krishtit, nga Jeruzalemi në çdo fshat hebre dhe në Samari. Përparimi ngadhnjimtar i Krishtit nuk ndalet kurrë. Ai vazhdon rrugën deri në fund të botës, në çdo gjuhë dhe fis, derisa Krishti të vijë përsëri.

Jo të gjithë të krishterët ikën nga Jeruzalemi, sepse apostujt që qëndruan në Jeruzalem ishin të përgatitur të vdisnin. Ata qëndruan me të moshuarit dhe të vejat, ngushëlluan të rënët dhe kujdeseshin për jetimët dhe të privuarit. Apostujt u shfaqën si barinj besnikë. Ata nuk kërkuan çlirimin e tyre, por kujdeseshin për kopenë e tyre, veçanërisht në ditët e errëta. Ndoshta apostujt u fshehën me miqtë e tyre të shumtë që kishin përjetuar bekimin e shërimeve nga duart e tyre, ose ndoshta ata apostuj nuk u persekutuan sepse ishin hebrenj besnikë ndaj ligjit dhe riteve, të cilët e kishin nderuar tempullin në lutjet e tyre të vazhdueshme dhe ishin jo si vëllezërit e tjerë të krishterë të çliruar si Stefani.

Është e çuditshme të shohim që jo të gjithë njerëzit e Jeruzalemit ishin indinjuar kundër të krishterëve, përveç miqve të rreptë të këshillit më të lartë, të cilët kërkuan në të gjitha rrugët, duke synuar jo më pak se të zhduknin gjurmët e fundit të atyre që kishin në vete Frymën e Shenjtë,kështu që emri i Jezu Krishtit nuk duhet të mbahej më në kujtesë. Pavarësisht nga kjo rrëmujë, shumë judenj të devotshëm, të cilët nuk e kishin miratuar vrasjen me gurë të Stefanit, u mblodhën së bashku. Ata e morën trupin e Stefanit mënjanë, e varrosën me mirësjellje dhe vajtuan për të me thirrje të forta, që zemërimi i Perëndisë të mos binte mbi ta dhe mbi qytetin e tyre për shkak të kësaj padrejtësie të madhe. Ata e donin shërbëtorin e së vërtetës dhe njeriun e dashurisë që u kishte shërbyer si engjëlli i Perëndisë në tokë. Këta burra të devotshëm ishin afër shpirtit të ungjillit. Megjithatë, nuk guxuan t'i bashkoheshin krishtërimit publikisht.

I dashur vëlla, a je gati të vuash kur të vijë ora e persekutimit? Apo do të preferoni të ikni? Dëgjoni me kujdes zërin e Frymës së Shenjtë që ju udhëheq hap pas hapi. Nuk është e nevojshme të lavdërohet Biri i tij duke vuajtur martirizimin. Ndoshta ai dëshiron që ju të dëshmoni për të diku tjetër. Prandaj dëgjoni me kujdes zërin e Zotit dhe vdisni ndaj egoizmit tuaj që t'i shërbeni Krishtit dhe të jetoni për të.

LUTJE: O Zot, ti je Zotëruesi im. Më ndihmo që të mos jetoj për veten time, por të të shërbej ditë e natë. Më mëso besnikërinë deri në vdekje, jo vetëm me fjalë, por edhe duke e shndërruar dashurinë tënde në vepra të mira. Ki mëshirë për mua dhe beko të gjithë armiqtë e dashurisë sate. Amen.

PYETJA:

42. Cila është ngjarja më domethënëse gjatë persekutimit të krishterëve në Jeruzalem?

Mobile device - Print - Top