Mobile device - Print - Bottom

Previous Lesson -- Next Lesson

20. Dëshmia e fuqishme e Stefanit (Veprat 6:8-15)

---

VEPRAT 6:8-15
8 Dhe Stefani, plot besim dhe fuqi, bënte mrekulli dhe shenja të mëdha në popull. 9 Pastaj u ngritën disa nga ata të sinagogës që quhej e të liruarve Kirenarëve, Aleksandrinëve dhe të atyre të Kilikisë dhe të Azisë, duke u grindur me Stefanin. 10 Por ata nuk mund t'i rezistonin diturisë dhe Frymës me të cilën ai fliste. 11 Atëherë nxitën fshehurazi disa njerëz të thoshin: "E kemi dëgjuar duke folur fjalë blasfemuese kundër Moisiut dhe Perëndisë". 12 Dhe nxitën popullin, pleqtë dhe skribët; dhe iu sulën, e kapën dhe e çuan te sinedri. 13 Pastaj paraqitën edhe dëshmitarë të rremë që thoshin: "Ky njeri nuk pushon së foluri fjalë blasfemuese kundër këtij vendi të shenjtë dhe kundër ligjit; 14 sepse e kemi dëgjuar të thotë se ky Jezusi Nazareas do ta shkatërrojë këtë vend dhe do të ndryshojë ritet që na ka dhënë Moisiu". 15 Dhe të gjithë ata që rrinin në sinedër, e shikonin me këmbëngulje, e panë fytyrën e tij posi fytyra e një engjëlli.

A e dini kush është Fryma e Shenjtë? Lexoni rrëfimin e jetës së martirit Stefan, që të mund të dini se si vepron Fryma e Shenjtë tek cilido që ia kushton veten plotësisht Zotit Krisht.

Emri grek i Stefanit (Stephanos) do të thotë një "kurorë" që është një kurorë e thurur që përdoret për raste festash dhe që shpreh njohjen publike të fitores në gara, lojëra dhe luftëra; edhe në mënyrë figurative si një shpërblim për jetën dhe shërbimin e dobishëm të krishterë. Me një rastësi domethënëse, Stefani ishte i pari që mori kurorën e martirizimit në garën për në qiell dhe hyri, pas vdekjes, në lavdinë e Zotit të tij.

Stefani, i cili ishte grek, dëgjoi ungjillin e shpëtimit, iu hap fuqisë së Krishtit dhe mori faljen e mëkateve. Ai u mbush me Frymën e Shenjtë që rrodhi në të nëpërmjet disa dhuntive. Stefani nuk ishte i drejtë në vetvete, por Fryma e Krishtit e përtëriu atë. Ky dhjak nuk u shfajësua nga vetperëndishmëria e tij, por Krishti e pastroi lirisht me gjakun e tij të çmuar. Të gjitha këto vepra të Perëndisë në jetën e mëkatarit përfshihen në fjalën "hir". Askush nuk i meriton dhuratat e Perëndisë përveç atij që beson në Krishtin. Ai merr nga plotësia e tij hir përmbi hir (John 1:16).

Thelbi i këtyre bekimeve është fuqia e Zotit, sepse fuqia e të Plotfuqishmit që shfaqet në dashuri, përulësi dhe pastërti banon te besimtari nëpërmjet Shpirtit të Shenjtë. Dhe aty ku besimtarët thyejnë krenarinë e tyre të natyrshme dhe jetojnë duke u dorëzuar në bashkësinë e shenjtorëve, fuqia e Krishtit bën nëpërmjet tyre mrekullira dhe shenja brenda dhe jashtë kishës, sepse Krishti është i gjallë. Ai vepron nëpërmjet dëshmitarëve të tij, sikur të ishte duke ecur mes tyre, duke shpëtuar, shëruar dhe bekuar, ashtu siç veproi ai ndërsa ecte në tokë.

Stefani ishte një predikues i zellshëm. Ai nuk jetoi për shpëtimin e tij, as nuk u mjaftua me kënaqësinë e rehatisë në krahët e kishës, por u ngrit dhe shkoi në mes të sinagogës fanatike të judenjve dhe u dëshmoi atyre se Jezusi i Nazaretit, i cili u kryqëzua, ishte Mesia i vërtetë që u ringjall prej së vdekurish. Apostujt nuk ishin të vetmit dëshmitarë të Krishtit, por kushdo që është i mbushur me Frymën e Shenjtë nuk mund të mos deklarojë publikisht se Perëndia është dashuri dhe se ai i pajtoi njerëzit me veten kur Biri i tij vdiq në kryq. Bota jonë e marrë ishte shpëtuar, por nuk e njihte ende këtë të vërtetë të madhe.

Stefani shkoi në sinagogën e hebrenjve helenistë, hebrenj të shpërndarjes, të cilët lexonin Testamentin e Vjetër në greqisht dhe meditonin mbi kuptimet e tij në mënyrën logjike perëndimore. Ata jo vetëm që dëgjuan mesazhin e ungjillit, si shumica e hebrenjve të tjerë, por e ushtruan mendjen pozitivisht me idetë e tij dhe pyetën për pasojat e tij negative. Ata debatuan me Stefanin për pozicionin e tij ndaj riteve të Dhjatës së Vjetër. Këta hebrenj të stërvitur filozofikisht nuk ishin në gjendje t'i rezistonin urtësisë së Frymës së Shenjtë që rridhte nga Stefani.

Duke ndjerë shkeljen kundër parimeve të besimit të tyre, profesorët intelektualë u ndezën, nxitën popullin, nxitën pleqtë dhe skribët kundër mashtruesit të ri, e spiunuan, komplotuan kundër tij dhe më në fund e kapën në një kohë të caktuar dhe e sollën përpara këshillit më të lartë, ku dolën komisioni hetimor, pleqtë dhe disa persona të interesuar.

Kryepriftërinjtë dhe ekspertët ligjorë ia ngulën sytë me zemërim përfaqësuesit të herezisë së ndaluar të Jezusit, i cili nuk u persekutua për shkak të këshillës së Gamalielit (kapitulli 5:34-40), për sa kohë që propaganduesit e saj ishin besnikë ndaj ligjit dhe riteve të etërve dhe u gëzuan për arrestimin e tij. Anëtarët e hershëm të kishës në Jeruzalem ishin, deri në atë kohë, tipikë hebrenj dhe të krishterë besnikë në të njëjtën kohë.

Por udhëheqësit fetarë ndjenë një fillim të ri nga këto ngjarje: një revolucion shpirtëror dhe një ndarje nga zakonet hebraike që dolën nga helenistët që besuan në Krishtin. Kemi vënë re më parë se kryeprifti nuk i dënoi me vdekje dymbëdhjetë apostujt, sepse ata respektonin ligjin me saktësi dhe e nderonin tempullin me lutjet e tyre këmbëngulëse. Por ankesa kundër Stefanit ishte ndryshe nga ankesat e mëparshme kundër apostujve, sepse ai u akuzua për shkelje si kundër tempullit ashtu edhe ndaj ligjit. Nga leximi i tekstit, mund të shohim gjashtë pika në këtë ankesë, e cila u soll përpara këshillit më të lartë nga dëshmitarë të rremë, dëshmia e të cilëve bazohej në keqkuptimin e predikimit të Stefanit.

Stefani tha në sinagogën e judenjve se Jezusi ua fali njerëzve të gjitha mëkatet e tyre në kryq. Helenistët kundërshtuan dhe thanë: “Atëherë ju nuk keni nevojë për tempullin dhe sakrificat e tij të përditshme dhe në këtë mënyrë mohoni të gjitha ritet e kombeve tuaja në lidhje me tempullin dhe shlyerjen.

Stefani u tha gjithashtu hebrenjve se shpëtimi i njeriut varet vetëm nga besimi tek Jezusi. Shpejt studiuesit dolën kundër tij dhe e kritikuan duke thënë: “Atëherë ju nuk besoni se ligji është ligji i Perëndisë përmes të cilit njeriu justifikohet duke i zbatuar urdhërimet dhe me sjelljen e drejtë. Megjithatë, Stefani u bëri të qartë atyre se ligji është i mirë dhe i shenjtë, por zemra e njeriut është e keqe dhe e paaftë për ta mbajtur atë plotësisht. Kështu ligji i Perëndisë na dënon, na shkatërron dhe nuk na shpëton kurrë.

Atëherë judenjtë u ndezën dhe e pyetën: “A nuk na dha Moisiu besëlidhjen e mirë me Perëndinë? A nuk është ai ndërmjetësi unik midis të Shenjtit dhe nesh? Stefani iu përgjigj atyre se Krishti ishte i vetmi njeri që u ringjall prej së vdekurish dhe se ai jeton me Perëndinë dhe ndërmjetëson për ne. Vetëm Krishti, dhe jo Moisiu, na pajton me Krijuesin.

Judenjtë e pyetën Stefanin që ta fusnin në grackë: “A thua se Jezusi i përbuzur dhe i kryqëzuar është Zoti i gjallë që ulet në të djathtën e Perëndisë dhe se ai është vetë Krishti sipas profecisë së Davidit te (Psalmi 110)? Stefani ishte plotësisht dakord për hyjninë e Jezusit dhe për këtë arsye ata e akuzuan atë për blasfemi.

Farisenjtë u kërkuan profesorëve të mbanin rreptësisht shumë nga gjykimet dhe urdhërimet për të kënaqur Perëndinë. Por Stefani u konfirmoi atyre se përmbledhja e ligjit nuk do të thotë gjë tjetër veçse dashuri dhe se kjo dashuri hyjnore na çliron nga të gjitha ndalimet që t'i shërbejmë Perëndisë si të lirë.

Judenjtë u ngurtësuan edhe më shumë dhe kundërshtuan zërin tërheqës të Frymës së Shenjtë, derisa Stefani u tha atyre se Krishti do të vinte së shpejti, por para se të vinte, zemërimi i Perëndisë do të binte mbi Jeruzalemin dhe do të shkatërronte tempullin nëse njerëzit e Dhjatës së Vjetër nuk do të pendoheshin dhe ktheheshin me pendim te Shpëtimtari i botës.

Kur dëshmitarët e rremë e konfirmuan këtë ankesë kundër tij, krerët e kombit i ngulën sytë në mënyrë të habitshme dhe të zemëruar nga ky njeri unik që u ngrit mes tyre, i mbushur me Frymën e Shenjtë, me shkëlqimin e qiellit në fytyrën e tij.

LUTJE: O Zot i shenjtë, ne të falënderojmë sepse na dërgove Birin tënd për të na çliruar nga ritet dhe gjykimet njerëzore që të mund të mbahemi fort në shpëtimin tënd të përjetshëm me dashuri dhe pastërti. Na ndihmo që e gjithë jeta jonë të çlirohet nga mbetjet e besimit të vjetër, që të mos të të ndjekim sipërfaqësisht, por të vazhdojmë drejt plotësisë së besimit dhe bekimit.

PYETJA:

33. Pse u ankuan vetëm për Stefanin, duke lënë mënjanë dymbëdhjetë dishepujt?

Falë Lukës, mjekut, në veçanti që na këshillon në kapitullin 7 të librit të tij, në një mënyrë mjaf të detajuar, se si anëtarët e hershëm të kishës e kuptonin Dhjatën e Vjetër. Ata nuk i dhanë fund marrëdhënies së tyre me patriarkët, por mbajtën fort Ligjin, Psalmet dhe Profetët dhe gjetën në drejtimin e Frymës së Shenjtë shenjat e qarta që i referoheshin Jezu Krishtit dhe zhvillimit të planit shpengues të Perëndisë. Leximet e mëposhtme na japin një pasqyrë të thellë për të kuptuar pikat thelbësore të Ligjit në kohën e kishës primitive. Mund të themi se Stefani na kishte dhënë një mësim për arsyet e besimit tonë në Dhjatën e Vjetër.

Mobile device - Print - Top